Breuls.log / Categorie: Braindump

Observaties in thuisisolatie

Braindump • zaterdag 18 april 2020 • reageer

Dit is het vijfde weekend in de coronacrisis. Kort voor dat eerste weekend besloten mijn collega's en ik "om voorlopig maar vanuit huis te werken" en binnen enkele dagen hadden werkgever en kabinet dat besluit ook overgenomen.

Ik wist toen niet dat het zo lang zou duren.

Het gaat mij wel prima af; omdat ik voor FOK! sowieso altijd al vanuit huis werk heb ik thuis een werkkamer, met een prima stoel, bureau, et cetera. Ik zit daar nu simpelweg veel vaker, maar ik heb niets te klagen. Ik hoef niet mijn werkplek elke middag op te ruimen omdat er aan diezelfde tafel gegeten moet worden. Ik zit niet aan een onhandig tafeltje in een opslaghok. Ik kan "naar mijn werk" en er weer weggaan.

Okay, ik haal natuurlijk gewoon mijn koffie in de keuken, maar je snapt wat ik bedoel.

Ik mis buiten.

Niet dat ik niet meer buiten kom, maar zoals iedereen doe ik dat niet zomaar. Ik was vanmiddag even buiten. Rondje fietsen. Op de Wilhelminapier naar de Nieuwe Maas gekeken. Heerlijk rustig. Een heel ander uitzicht dan uit mijn raam. In plaats van auto's zag ik schepen voorbij komen. Lekker, even buiten. Maar dat was een bewust moment. Ik heb even een stukje buiten nodig, en dan ga ik weer naar binnen. Zoiets. Morgen wil ik weer hardlopen. Da's ook buiten.

De boter is bijna op. Da's niet bijzonder, maar ik ben al overgeschakeld op grotere boterkuipjes en deze is nu alweer bijna op. Ik heb nog nooit thuis zoveel boter gebruikt.

Comic-Con is afgelast. In vorige jaren kocht ik zo rond maart/april een vliegticket; dit jaar ging ik al overslaan. Even een jaartje niet. Maar ik hoef dat nu niemand meer uit te leggen. Er is geen Comic-Con meer om naartoe te gaan. Ik zie mijn vaste groep volgend jaar wel weer.

Ik ben blij met technologie. Het zorgt ervoor dat ik kan thuiswerken en dus veilig binnen kan blijven. Het zorgt ervoor dat ik wat te doen heb als ik me verveel. Het zorgt ervoor dat ik contact kan onderhouden met mensen die ik normaal gesproken regelmatig in het echt zie.

Vrijdagmiddagborrels via Google Hangouts zijn best leuk. De bediening is veel sneller dan in een café en het is ook goedkoper.

Maar ik mis kroegen. Of semi-kroegen, zoals de oude Fenix Food Factory. Ik hoop dat het niet te lang duurt voordat het weer terugkeert. En dat we veilig kunnen blijven.

Eigenlijk mis ik mensen.

Maar we komen er wel doorheen.

Goedkope tikken

Braindump • maandag 24 maart 2008 • reageer

Weet je nog, lang geleden? Toen je de telefoonlijn gebruikte om in te bellen op je provider en zo internetverbinding te leggen? Dat je op een dag als vandaag - eigenlijk een werkdag, maar ook weer niet omdat het een feestdag is - je afvroeg:

"Rekent KPN vandaag weekendtarief en kan ik dus wat langer online blijven?"

Old Year's Eve

Braindump • maandag 31 december 2007 • 2 reacties

Een 'avond' in feestdagentermen is 'de avond ervoor'. Bijvoorbeeld Sinterklaasavond of Pakjesavond, dat is de avond voor de verjaardag van Sint Nicolaas. Die verjaardag is 6 december, dus Pakjesavond is op 5 december. Of Kerstavond, dat is de avond voor kerstmis.

Maar Oudjaarsavond is niet de avond voor het oude jaar. Het is de avond voor het nieuwe jaar. Dus waarom heet het dan niet Nieuwjaarsavond? In het Engels heet het bijvoorbeeld wel zo: New Year's Eve.

Hoe komen wij eigenwijze Nederlanders dan aan Oudjaarsavond?

Queueing is een raar woord

Braindump • zaterdag 21 juli 2007 • reageer

Ruim een uur zijn de boekhandels everywhere nu open. De rijen worden langzaam korter, er zijn al mensen aan de eerste hoofdstukken begonnen..

Raar eigenlijk. We hebben het over een boek. En niet een boek met Alle Wijsheden Van Het Leven of, weet ik het, de Tien Geboden, Herziene Versie door Hem Himself, het is gewoon een boek met een verhaal over tovenaars en heksen en slechteriken die scholen vervloeken omdat ze er geen baantje kregen. Niet dat ik het wil bagatelliseren, want J.K. Rowling heeft mensen verdomd goed kunnen boeien en de huidige commerciele wereld weet precies hoe je op zulke gevoelens in moet spelen dus het is perfect logisch dat er meisjes van 16 uit Nederland naar London reizen om tot midden in de nacht voor een boekwinkel in de rij te gaan staan. Toch? Nee, dat is het niet, maar ik snap het wel.

David Sillito, hij is BBC-verslaggever, houdt een blogje bij van zijn ervaringen. Blijkbaar bestaat zijn werk vandaag uit het volgen van mensen die in de rij staan. Weird. Iemand heeft een wereld verzonnen, er een verhaal over geschreven, dat uitgesmeerd over zeven boeken en dit allemaal in gang gezet. Denk daar even drie seconden over na. Je zit achter je bureau, te schrijven, en jaren later hebben jouw woorden zoveel effect gehad, zoveel losgemaakt.

Mensen in de rij. Mensen lezend. Filmploegen die jouw verhaal verfilmen, mensen die werk hebben omdat ze aan je verhaal werken. Mensen die met elkaar van jouw verhaal genieten, 's avonds in bed dat ene hoofdstuk lezen en om zich heen zoeken naar een tissue. Mensen die wat huiverig zijn om naar het einde toe te werken omdat er daarna niks meer is. Mensen die zich heerlijk verstoppen in jouw wereld en hun eigen wereld even vergeten. Mensen geboeid met dingen die in jouw hoofd zijn ontstaan.

Dat is fucking cool.

Chipkaarten

Braindump • zaterdag 2 juni 2007 • reageer

Ergens in de jaren '90 was het nieuw en hip: chipkaarten. De banken kwamen er op een gegeven moment allemaal tegelijk mee: ze prikten een chip op je pinpas en gaven je ermee de mogelijkheid om voortaan daarop je geld te laden zodat je geen muntjes en briefjes meer hoefde mee te slepen. Er werd voorspeld dat we op termijn deze handige 'digitale portemonnees' konden gaan gebruiken om ook strippenkaarten en spaarzegels en meer van dat soort prut op op te slaan. Een mooi vooruitzicht.

Maar het ging meteen al mis: de banken waren leuk bezig allemaal hetzelfde systeem te gebruiken, op 1 na: de Postbank noemde hun systeem de Chipper terwijl de andere banken het Chipknip noemden. En ze waren, althans in het begin, niet compatible. En andere chipkaarten, zoals die van de hogescholen waar ik op heb gezeten, waren niet in deze kaarten geintegreerd. Nee, ieder bedrijf dat dacht "leuk! chipkaart!" introduceerde een eigen pasje-met-chip. Het resultaat: meerdere pasjes, allemaal bijna gelijk, in je portemonee. In plaats van makkelijker werd het lastiger. Nu, jaren later, is om onduidelijke redenen de chip van mijn bankpas verdwenen. In plaats daarvan moet ik een aparte pas aanvragen. De logica ontgaat me volledig.

Iets vergelijkbaars gebeurt nu weer. In het Openbaar Vervoer is men bezig de OV-chipkaart door te voeren. Niet op je bankpas, nee, ze komen met een eigen systeem. Maar daar houdt het niet bij op. Ik heb een Jaarabonnement van de RET, zodat ik vrij kan reizen in Rotterdam Centrum en een zone daaromheen. Daarnaast heb ik een Voordeelurenabonnement van de NS zodat ik met korting kan treinen. Vanaf dit jaar werken de RET en de NS voor de abonnementen met een OV-chipkaart. En je raadt het al: ze komen beiden met hun eigen kaart waarop ze mijn abonnement hebben geladen. Resultaat: ik heb nu twee exemplaren van de 'persoonlijke OV-chipkaart', de kaart die zich "een kaart voor trein, tram, bus en metro" noemt. Bankchipkaarten all over again. Gaan de NS en de RET nog samenwerken om hier een systeem van te maken? Vast, maar het kwaad (in de vorm van kosten, overhead, tijd en veel gedoe) is al geschied. Jammer.

Nederlandse omroepen gaan slordig om met goede series

Braindump • maandag 19 februari 2007 • reageer

Zoals ik al eens eerder heb gemeld kan ik van een goede serie net zoveel, zo niet meer, genieten als van een goede film. En de laatste tijd zijn er nogal wat goede series in verschillende genres in de maak. Ik ga ze niet allemaal opnoemen, maar ik wil er wel een paar aanstippen om ermee aan te geven waarom ik series het liefst niet via de Nederlandse televisie volg.

Neem bijvoorbeeld Scrubs. Een ronduit briljante sitcom rondom een aantal medewerkers van een fictief ziekenhuis. De serie is bij seizoen zes, en ook wel eens op de Nederlandse televisie geweest. Let op: "wel eens" en "geweest". Geen idee wat de laatst uitgezonden aflevering was, of op welke zender dat was. Wel weet ik dat ik de serie volgens mij een jaar geleden op Veronica tegenkwam. Gedurende ongeveer een maand, of missschien twee, is de serie dagelijks om zes uur te zien geweest. Da's leuk bij het thuiskomen, lekker effe tv kijken. Maar ineens was-ie weg.

Of Smallville, een serie die de jaren van Clark Kent (ja, die) beschrijft voordat deze naar Metropolis verhuist en de wereld redt in een blauwe maillot en een rode cape. Een goede serie, eveneens in seizoen zes, met een leuke mix van drama, typische comics-fantasy en veel mooie mensen. Wordt ook door Veronica uitgezonden trouwens, maar die hebben afgelopen zaterdag aflevering twee van seizoen vijf uitgezonden. Niet echt up-to-date dus, want seizoen vijf heb ik in augustus, volledig legaal dus zonder te cheaten, al op DVD gezien.

De serie My Name Is Earl begon leuk op RTL. Ergens vorig jaar ofzo begonnen, op de maandagavond, een serie over de white trash lowlife Earl die op een dag het licht ziet en al zijn gemaakte fouten gaat goedmaken. Echt een hele leuke serie, mede door de goede karakters om de hoofdpersoon heen en het heerlijke rustige (lees: droge) sfeertje in de scenes. RTL was ermee begonnen, maar ineens, *poef*, weg serie. In de kranten en de papieren TV-gids staat dat RTL7 vanavond weer een aflevering uitzendt. Aan de omschrijving in de gids te zien is het aflevering 1 van seizoen 1. Ze beginnen dus gewoon opnieuw, zomaar. Maar dat is nog niet alles; de online gids op RTL.nl vermeldt dat er een aflevering van X-Factor wordt uitgezonden, dus geen Earl te vinden. Da's niet erg duidelijk.

Prison Break volg ik niet via de Nederlandse uitzendingen, maar ik weet dat ze hier al ergens in seizoen 2 zijn. Enkele weken geleden stopte RTL echter met het uitzenden van de serie. Reden: onbekend, wellicht moeten ze verplicht een aantal weken achterlopen op de Amerikaanse uitzendschema's of iets gerelateerds, geen idee. Wat ik echter vreemd vind is dat de promo de voorlopig laatste uitzending benoemde tot "de laatste van het seizoen", wat natuurlijk klinkklare onzin is, aangezien ze midden in een in de VS nog lopend seizoen zitten.

Ik kan zo nog wel even doorgaan: gidsen en omroepsites vermelden nooit seizoensnummers en vergeten regelmatig de titels van afleveringen te vermelden, series worden out of the blue gestopt, zonder verklaring te geven, series worden herhaald of herstart, terwijl er al een nieuw seizoen beschikbaar zou moeten zijn, etcetera.

De Nederlandse omroepen, kortom, gedragen zich erg raar als het gaat om buitenlandse series. De kijker heeft geen idee waar hij aan toe is, hoelang een serie blijft lopen, wordt misleid in promo's, en moet soms maanden of jaren wachten op nieuwe afleveringen.

Met de huidige internetcultuur, waarbij afleveringen van series uren na de uitzending in de VS online beschikbaar zijn (en dan heb ik het niet alleen over de door kijkers opgenomen versies), met websites die series tot op sceneniveau documenteren, weet de kijker vaak net zo goed of beter dan een omroep wat het aanbod aan series is. Die laat zich niet bedotten als het gaat om "nieuwe afleveringen!" of "de laatste van het seizoen!". Dat omroepen dan zo slordig met series omgaan, het uitzendschema zo vreemd programmeren en niet duidelijk zijn over welke afleveringen ze precies wanneer uitzenden, is voor mij persoonlijk een reden de moeite te doen toch maar in het downloadcircuit te duiken.

Waar was jij?

Braindump • dinsdag 12 september 2006 • reageer

Het was zo'n typische saaie middag. Uurtje of drie. Warm buiten, en binnen hadden ik en een handjevol klasgenoten al een hele dag vol colleges achter de rug. Het was ook wel warm binnen trouwens, van dat weer waar je loom van wordt. Dat je de laatste les gapend doorbrengt, af en toe knikkend naar de docente.

Ik weet niet eens meer wat voor les het was. Wel dat de sfeer losjes was, en dat we dus ook relaxed het lokaal uit liepen toen het college voorbij was. De meesten van mijn klasgenoten kwamen net als ik van buiten de stad, dus we gingen gezamenlijk naar de metro. Blij als we waren dat er, wat de aanwezigheid op de hogeschool betreft, weer een dag op zat, kletsen we wat, wachtend op de metro. Een van mijn klasgenoten maakte een opmerking over een vliegtuig, dat ergens in een world trade center was gevlogen. Da's klote, dacht ik. Zo'n piloot, in een Cessna ofzo die de weg kwijtraakte en een kleine ramp veroorzaakte. Een hele verdieping van een gebouw in puin, wekenlang of misschien wel maanden werk om dat weer te herstellen.

In de bus naar huis viel ik zoals gebruikelijk bijna in slaap. Dat krijg je als je tot laat achter je PC bezig bent. Thuis maar effe kijken wat er met dat vliegtuigje aan de hand is, dacht ik nog.

Thuisgekomen bracht mijn moeder me al snel op de hoogte. "Half Manhattan ligt in puin," zei ze, duidelijk onder de indruk van wat ze op TV zag. Tuurlijk, dacht ik, geloof je het zelf? De beelden die ik vervolgens op CNN, RTL en bij de NOS zag lieten zien dat ze niet eens zo heel erg ver van de waarheid zat. Een vliegtuig dat als een mes in de boter, moeiteloos in de zuidtoren verdween. Een bal vuur. Torens die inzakten alsof ze als een grote sigaret supersnel oprookten. Berichten over het Amerikaanse luchtruim dat volledig gesloten werd, vliegtuigen die ze niet konden bereiken. Een vliegtuig in het Pentagon. Weer die beelden van de torens. Dan staan ze er, dan zijn ze weg. En later weer. En weer. En nu, vijf jaar later, weer. Ik geloof de beelden nog steeds niet. Ik weet dat het waar is, maar het zien gebeuren is een actie die ik niet kan bevatten.

Ik zag een film over 'de vierde vlucht', die vermoedelijk koers zette naar het Witte Huis. Het viel me op dat enkele van de personages, gebaseerd op de echte nabestaanden van deze vlucht, TV zaten te kijken. En rondjes liepen. En weer keken. Live volgden ze alles wat er gebeurde. In paniek om hun geliefden. In afschuw om het ongelofelijke dat de televisie hen liet zien. Maar in rust. Kijken, kijken en volgen wat er gebeurt. Glaasje water. En weer kijken. Zo ging het waarschijnlijk voor zo'n beetje iedereen..

Mijn ervaring van 9/11 was veel hectischer. In september 2001 was ik al een maand of negen redactielid van de FOK! nieuwscrew. Gebruikelijk is dat de crewleden die bezig zijn met hun crewtaken gezamenlijk in een IRC-kanaal aanwezig zijn voor overleg, en niet lang nadat ik thuis was, de beelden had gezien en doorhad waar de wereld in beland was, nam ik plaats achter mijn computer.

Ik ging de sites checken. Van CNN, RTL, de BBC, kranten. Alles wat los en vast zat. In het IRC kanaal zaten collega's die hetzelfde deden, op zoek naar nieuws. In overleg bepaalden we wie alinea's schreven, wie deze toevoegden aan het nieuwsbericht over de ramp, wie de reacties in de gaten hield. Niet lang nadat ik me hierin had gemengd had ik op mijn tuner Radio 1 opgezocht, en had ik een zwart-wit televisie op een tafeltje gezet en deze op CNN afgestemd. Radio links, CNN rechts en voor me de computer, waar binnen de vrijwilligers van de crew een soort saamhorigheid was ontstaan. Moderators op het FOK!forum die alle zeilen bijzetten om de topics over de ramp, later de aanslagen genoemd, in goede banen te leiden. Nieuwsposters die aan het vissen waren naar nieuws. Stukje bij beetje kwamen de berichten binnen, de details, de vermoedens, de ontkrachtingen ervan, de bevestigingen van andere vermoedens. Langzaam ontstond er door deze puzzelstukjes een verschrikkelijk plaatje van een verschrikkelijke dag.

De hectiek heeft een paar dagen aangehouden. Niemand wist hoe de vork in de steel zat, maar iedereen wilde het weten en voor ons als wannabe-reporters gold dat we het als eerste wilden weten, om het op FOK! te kunnen plaatsen. We plaatsen de dagen erop tientallen updates, modereerden honderen reacties en topics, totdat het langzaam uitstierf.

11 September was een dag van jagen naar nieuws, overleggen in een IRC kanaal, modereren in het forum. 11 September maakte indruk, maar hield me vooral praktisch bezig. We wilden als site groeien, en hadden gezamenlijk het gevoel dat we op momenten als deze konden laten zien dat je geen professioneel team nodig had om een nieuwsvoorziening te runnen. Iets dat achteraf overigens best bleek te kloppen.

Nu, vijf jaar en een dag later, zijn de beelden weer terug. Iedereen vindt het nodig terug te blikken. Overal zie je dat tweede vliegtuig weer, zakken de torens in. Lopen verslaggevers nog even een rondje om Ground Zero. Hebben discussieprogramma's en artikelen in de krant het over de vele samenzweringen die men meent te zien in de situatie. Belichten documentaires en films de verhalen van slachtoffers, hulpverleners en achterblijvers. Allemaal terugblikken, want ja, dat hoort nu eenmaal in een door de media gestuurde wereld.

Ik heb ook weer zitten kijken. Wilde het nog een keer zien, want de beelden waren in mijn hoofd vervaagd tot schimmen. Mijn herinnering aan de hectiek was weggezakt. De impact die het op me maakte, de schrik bij het zien van de beelden en horen van de berichten, was uitgewerkt. 11 September was een datum geworden, een begrip. Er was iets ergs gebeurd. Oh ja, 11 september, weet je nog?

Te automatisch machtigen?

Braindump • maandag 3 juli 2006 • reageer

Betalen is een crime. Nouja, niet als zodanig, maar onthouden dat je een acceptgiro op de bus moet doen, of even moet inloggen op je telebankiergebeuren, of iets dergelijks, is aan mij niet besteed. Ik machtig daarom graag. Lekker makkelijk, hoef ik nooit meer na te denken over de rekeningen die ik toch altijd zal moeten betalen.

Dat machtigen werkte ooit heel fijn: je zet je handtekening onder een verklaring, die stuur je op, en met die verklaring kan het telefoonbedrijf, de krant, de energieleverancier of weet ik veel wie aan de bank tonen dat zij maandelijks een sommetje geld mogen afschrijven.

Het kan echter ook zonder dat papiertje. En dat vind ik minder prettig. Voorbeeldje. Toen mijn moeder was overleden, heb ik haar telefoonrekening, onze telefoonrekening, op mijn naam gezet. Gewoon ingelogd bij KPN, gegevens aangepast, klaar. Haar voorletters konden echter niet worden gewijzigd, dus dat moet ik nog eens een keer aanpassen. Anyway, ik heb toen dus mijn gironummer aan de KPN doorgegeven, in plaats van dat van mijn moeder. Invullen, submit, klaar. En toen kwam het: in plaats van een verwachte vraag van KPN of de Postbank over een machtiging, werd het geld voor de KPN-rekening doodleuk van mijn rekening afgeschreven. Geheel volgens plan, maar ik heb mijn handtekening nooit onder een machtiging daarvoor gezet.

Zelfde met de krant. Zowel NRC, als het AD, als de Volkskrant hebben mij na een proefabonnement gebeld, gevraagd of ik het wilde omzetten in een definitief abonnement en toen ik daarmee instemde was het klaar. Geen machtiging getekend, maar wel elke maand een bedrag van mijn rekening. Kunnen zij aantonen dat ik daar toestemming voor heb gegeven? Tenzij ze die telefoongesprekken opnemen, nee. En dan nog: wie zegt dat ik dat ben, aan de telefoon?

En denk niet dat het 'toch wel goed gaat'. Echt niet. Vorig jaar heb ik Eneco gemachtigd. Via zo'n briefje met handtekening. Maandelijks wordt de rekening dus netjes afgesschreven, geheel volgens de bedoeling. Maar toen kwam de jaarafrekening. Eneco heeft een of ander nieuw beleid wat zegt dat ze geen factuur meer sturen, maar dat je die op internet moet zoeken. Dus: ik heb die jaarafrekening niet gekregen. Wel is het geld afgeschreven, en niet zo'n beetje ook. Ik was een paar honderd euro kwijt. Gewoon doodleuk afgeschreven! Ik heb ze niet gemachtigd voor een bedrag van een paar honderd euro, ik heb ze gemachtigd voor het maandelijkse bedrag. Blijkbaar interesseert de Postbank dat niet zoveel...

Nog een, recenter, voorbeeld. Ik had een proefabonnement op de Volkskrant. Zaterdageditie, want doordeweeks lees ik liever tabloids omdat die handzamer zijn. Beviel me wel, dus toen het telefoontje kwam voor de verlenging heb ik ja gezegd. Echter, sinds vorige week krijg ik de krant ook doordeweeks. Foutje, dacht ik, bel ik nog wel even over. Tot ik naar mijn Postbank afrekening keek. 68 euro afgeschreven. Even crosschecken met de Volkskrant site: verrek, dat is de prijs van een volledig abonnement! Niet alleen hebben de Volkskrant en de Postbank zonder mijn schriftelijke toestemming besloten dat ik ze gemachtigd heb, het bedrag is ook nog eens hoger dan ik mondeling toegestaan heb. En als ik er niets van zeg blijft dat ook zo.

Wat ik hiermee wil zeggen: let op waarvoor je machtigt. Check ook meer dan eens per maand je automatische afschrijvingen en hou de terugstortmogelijkheden (kan altijd binnen 30 dagen, ik heb het al eens moeten doen) bij de hand. Doe je dat niet, dan ben je de lul zonder dat je het doorhebt. Je geld is in beheer bij de bank, en blijkbaar betekent dat dat je het zomaar kwijt kunt zijn.

Gimli

Braindump • zondag 29 januari 2006 • reageer

Katten zijn cute. En leuk fotomateriaal. Hieronder foto's van Gimli, mijn kat.

www.flickr.com

Oogje in de bus

Braindump • vrijdag 23 december 2005 • reageer

Ken je die reclame-uitspraak?

"Houd uw brievenbus goed in de gaten!"

Waarom? Wordt een deel van mijn post me alleen bezorgd als ik mijn brievenbus monitor? Wat een onzin zeg...

Afdroogdoek?

Braindump • zaterdag 26 november 2005 • 5 reacties

Waarom heet een theedoek eigenlijk een theedoek?

Bioritme

Braindump • vrijdag 21 oktober 2005 • reageer

Het komt terug, mijn 'sta lekker vroeg op zodat je al wakker bent voordat je van huis gaat'-bioritme.

Vroeger, toen Breulsje nog aan school deed, stond ik altijd gewoon twee uur voordat ik van huis moest op, en ging ik van alles doen. En dat was dan meestal digitaal. Heeerrlijk. Gaf me een beetje het gevoel dat ik er al een stukje dag op had zitten voordat ik op school zat.

Nu ik werk heb ik dat veel minder. Ik ben natuurlijk langer van huis, want een 8-urige lesdag op het HBO heb ik nooit gehad volgens mij, dus de tijd die ik thuis heb wordt korter. En ik hou wel van slapen. Dilemma: ik hou ook heel erg van laat naar bed en vroeg eruit, alleen niet aansluitend.

Maargoed, dat bioritme dus, dat komt terug. Ik sta deze week elke dag steeds weer een beetje vroeger op, en dat komt dan weer doordat ik steeds een beetje vroeger ga slapen. Denk ik. En dat is goed, want daar word ik productiever van. Ik heb namelijk een Replique update die ik de komende week wil doorvoeren.

Jeugdland

Braindump • vrijdag 12 augustus 2005 • reageer

Hieronder een selectie van foto's van Jeugdland Strijen 2005. Ververs de pagina voor andere foto's. Voor het complete overzicht, zie deze pagina.

www.flickr.com

Voorstukjes

Braindump • maandag 11 april 2005 • 3 reacties

Waarom worden promotiefilmpjes, aankondigingen, trailers etcetera van tv-series en films eigenlijk 'voorstukjes' genoemd?

De wereld vergaat

Braindump • woensdag 10 november 2004 • reageer

"We leven in een land waar mensen worden doodgestoken, scholen worden verbrand, buschauffeurs niet op elkaar wachten, en waar mijn fiets onlangs is gejat."

Leesvoer.

Nostradamus

Braindump • woensdag 10 november 2004 • reageer

Ik was pissig gisteren. Nee, kwaad was ik. Ik heb een half uur in de kou moeten staan en moeten accepteren dat dat half uur, wat ik hard nodig had, afgetrokken moest worden van de tijd tussen mijn thuiskomst van mijn werk en het vertrek naar de radio, waar ik elke week op dinsdag naartoe ga.

Een buschauffeur, om precies te zijn degene die mij naar huis moest brengen nadat ik van een andere bus in de zijne was overgestapt, besloot gisteren om even voor 6 uur namelijk niet op zijn collega's te wachten. Die collega's die enkele minuten eerder via de radio meldden iets later te zijn ivm de file. Diezelfde collega's die hem over diezelfde radio op zijn donder gaven voor het ongemeld toch op tijd vertrekken.

Ik ga een mailtje aan Connexxion doen, want ik vind het nog steeds belachelijk. Doordat hij niet even kon wachten heb ik een half uur staan koukleumen en moest thuis gehaast alles bij elkaar zoeken. En dat stel ik niet op prijs, dus was ik kwaad.

Maar de kwaadheid was na een tijdje alweer afgekoeld.

Ik bedacht me namelijk dat ik me eigenlijk niet druk moet maken om een buschauffeur als die bus rijdt in een land waar mensen vermoord worden als ze hun kop boven het maaiveld steken en durven te zeggen wat ze denken. Dat we dagelijks met het OV naar school of werk gaan in een land waar de vrijheid van meningsuiting in de kleine lettertjes meldt dat je wel mag zeggen wat je denkt, maar kijk maar uit dat niemand je hoort.

We leven in een land waar mensen zomaar ineens kunnen denken "dit bevalt me niet, hij moet maar dood" en beng, de daad bij het woord voegen. In datzelfde land waar vervolgens andere leden van onze bevolking denken eigen rechter te mogen gaan spelen en scholen gaan molesteren. Scholen waar moslims op zitten, wat niet geheel toevallig gerelateerd is aan de moordenaar van Theo van Gogh.

We leven in een land waar we niet meer naar elkaar luisteren, en als we dat wel doen worden we of kwaad, of furieus. Een land waar de meest hersenlozen de regels proberen te herdefiniëren, en verdomd dat gaat ze nog lukken ook. De ene randdebiel steekt een columnist dood, de andere sociaal minder begaafde bombardeert een school.

Een school!

Omdat het een moslim was die Van Gogh vermoordde, zijn deze week al twee Islamitische scholen het doelwit geworden van wraakacties. Wraakacties. Waarvoor? Wat hebben die kinderen gedaan? Wat hebben zij ermee te maken? Wat hebben hun ouders ermee te maken? Hun docenten? De omwonenden van die scholen? Wat?

Niets. Helemaal niets. Ze zijn toevallig moslim, en dat is voor bepaalde figuren blijkbaar een labeltje dat zegt dat ze niet deugen.

We leven in een land waar mensen worden doodgestoken, scholen worden verbrand, buschauffeurs niet op elkaar wachten, en waar mijn fiets onlangs is gejat.

Weet je, als je dat allemaal zo op een rijtje zet, en nog eens verder nadenkt over hoe we met elkaar omgaan tegenwoordig, kun je niet anders dan de conclusie trekken dat het al een tijdje niet meer zo goed gaat met ons. Ik moet wel eens denken aan Nostradamus. De man die jaren geleden een hoop wartaal uitsprak, en waaruit men, weliswaar altijd achteraf, voorspellingen heeft kunnen destilleren. De bewoordingen van de man zijn altijd discutabel en op meerdere manieren uit te leggen, maar ik moet altijd denken aan zijn voorspelling, over het einde van de wereld.

Eén van de dingen waarvan ik heb vernomen dat hij ze heeft voorspeld, is het einde van de wereld. Dat zou plaats vinden zo ongeveer na het jaar 2000. Hoe dat zou gaan gebeuren weten we niet, maar stel nou eens dat hij inderdaad voorspellende gaven had. Want hij schijnt in een hoop dingen achteraf gelijk gehad te hebben.

Stel nou eens dat hij gelijk had: na het jaar 2000 vergaat de wereld. Stel dat dat zo is. Dan maken we het nu mee. We zitten er middenin. En het is geen grote klap, het is een proces. De wereld vergaat niet door allemaal vulkaanuitbarstingen, stormvloeden, aardbevingen of andere natuurrampen. Er gaat geen grote kernbom de wereld vernietigen. De aarde gaat niet vanuit de kern openbreken.

Nee, we doen het zelf. We laten zelf onze eigen wereld vergaan. We luisteren niet meer naar elkaar. We houden geen rekening meer met elkaar. Het respect is ver te zoeken, en het egoïsme regeert.

Jaren geleden zijn we collectief opgehouden de deur voor elkaar open te houden of oude dames te helpen met oversteken. Momenteel slaan we elkaar de hersens in om onze mening en verbranden we scholen als reactie daarop. En straks? Wat zal het straks zijn?

Ik durf het niet te zeggen. Jij?

Figurant spelen

Braindump • maandag 4 oktober 2004 • 20 reacties

Ik sta, geheel voor de lol en een extra verdienste hier en daar, als figurant ingeschreven bij een castingbureau. Je weet immers maar nooit of je een keer op een filmset kunt kijken en er nog wat mee verdienen ook. Echter, wat ze je geven voor een dagje figurant spelen is echt belachelijk. Net weer een mailtje binnen voor een nieuwe politieserie.

Op één van de draaidagen wordt er gefilmd van half zes 's middags tot uiterlijk dezelfde tijd 's nachts. Klokje rond dus. Vergoeding voor het de hele tijd aanwezig zijn: 37,50 euro, eventueel met 7,50 extra als het na middernacht doorgaat. Inclusief reiskosten. Met andere woorden: als je, zoals ik, niet bepaald in de buurt van de set woont, ben je driekwart van dat bedrag al kwijt aan reiskosten!

Kijk, ik snap wel dat je als figurant niet vreselijk waardevol bent. Voor jou honderd anderen. Daarnaast voer je niet echt veel uit. Een beetje wachten, nog wat wachten, even door het beeld lopen en weer wachten. Het is dus best logisch dat je er geen enorm bedrag voor krijgt. Echter: als ik een hele dag opoffer en de overgrote meerderheid van de vergoeding aan de NS en strippenkaarten moet doneren, wat schiet ik er dan mee op?

Vliegerpost

Braindump • dinsdag 28 september 2004 • reageer

Hai mam,

Drie maanden alweer. De tijd vliegt. Drie maanden zijn over voordat je het doorhebt. Maar eigenlijk ook weer niet. Ik heb het gevoel alsof het minstens het driedubbele was, zoveel is er in de tussentijd gebeurd. Echt, ik zou je uren kunnen vertellen wat ik heb meegemaakt de afgelopen tijd. Misschien kom ik dat ook wel een keertje doen.

Mam, ik ga opnieuw beginnen. Ik ga straks fulltime werken, en van de woningstichting moet ik over drie maanden een andere woning gevonden hebben. Je hebt me hier grootgebracht, dit is mijn thuis, maar ik moet weg van de wet. En ik weet niet of ik dat wel wil. Ik bedoel; ik voel me hier thuis, zou hier nog best wel een tijdje willen blijven. Maar tegelijk wil ik stiekem ook wel lekker in de stad wonen, in een eigen flatje ofzo. Lekker echt op mezelf.

Het voelt hier in huis eigenlijk nog steeds alsof je op vakantie bent. Je zou ook zo terug kunnen komen. Alles ligt nog min of meer waar jij het zou verwachten. Alleen je kamer is nog een beetje een rommeltje. Maar dat zou ik zo voor je opruimen als het moest.

Ik denk nog regelmatig, als ik een geluid hoor dat wel van buiten zal komen, dat ik jou hoor. Dat je de trap opkomt, of achter de computer op je toetsenbord zit te ratelen. Of dat je TV te hard staat. Maar elke keer bedenk ik me weer dat dat niet zo is, en dat ik helemaal alleen in dit huis zit. Daar zal ik wel nooit aan wennen denk ik.

Maar ik heb ook leuke dingen te vertellen: ik heb een baan! Als PHP nerd. Precies waar ik naar op zoek was. Alles wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd, kan ik nu in de praktijk brengen. Tenminste, betaald, want ik heb op zich al aardig wat gedaan. Vrijdag begin ik, en in oktober ga ik dan bij Bakerstreet afbouwen en daar uiteindelijk stoppen. En het leuke is: het bedrijf waar ik ga werken is vlakbij Bakerstreet. Ik kan dus gewoon dezelfde route nemen.

Weet je, ik ga een nieuw leven beginnen. Dat roep ik al een tijdje naar mensen om me heen, maar nu begint het echt. Met een baan, en straks een ander huis, en misschien wel m'n rijbewijs (ja die ga ik eindelijk eens halen, je auto staat nu helemaal te verstoffen hier in de straat), is straks alles helemaal anders. Alleen ik ben nog hetzelfde. Verder niet veel.

Mam, ik mis je nog steeds, maar dat geeft niet. Het gaat goed met me, en zoals ik op je begrafenis zei: ik red me wel, en ga het naar m'n zin hebben. Daar ben ik van overtuigd. Sterker nog: ik kan niet wachten!

Dag mam. Kusje.

Peter

Of u worst lust!

Braindump • zondag 26 september 2004 • reageer

"Wilt u komkommer?" vraag ik de klant. "Geen tomaat," herhaalt deze zijn vorige verzoek. "Wilt u komkommer?" herhaal ik met een strak gezicht om mijn irritatie niet te laten blijken. "Ow, eh, ja lekker." Zwijgend voeg ik een paar plakjes komkommer toe aan het broodje. Communiceren is voor sommige mensen zo verschrikkelijk moeilijk...

Ik heb als broodjesverkoper al heel wat verschillende klanten meegemaakt. Van mensen die geen Nederlands (en geen Engels!) spreken, tot de overdreven beleefde dame die graag een broodje kaas en een koffie wil, en vraagt 'of dat mischien mogelijk is'. Maar natuurlijk mevrouw, graag zelfs. Ik kan een hoop hebben, en ik weet dondersgoed dat een tevreden klant misschien weer terugkomt, dus mijn neigingen om uiterst pissig een klant toe te snauwen dat-ie wat harder moet praten onderdruk ik eigenlijk zonder al te veel moeite. Maar soms he, dan zou je ze toch..

Neem bijvoorbeeld de eerste vijf minuten na opening. Je hebt net één koffie verkocht, die betaald is met een tientje, en je hebt nog wat briefjes van vijf standaard in je kassa. En dan komt er iemand een colaatje met vijftig euro betalen. "Heeft u misschien kleiner?" Nee, dat hebben we niet. Dus gaan al je vijfjes, dat tientje en een handjevol muntjes van twee euro richting klant. Weg wisselgeld. Komt er dan niemand op het idee dat het gewoon asociaal is om zo vroeg op de ochtend een beetje arrogant met je vijftigje te gaan zwaaien?

Of van die mensen die mompelen, of nog erger: bijna fluisteren. "Goeiemorgen!" Ik ben altijd enthousiast, omdat ik het graag naar m'n zin heb als ik werk. De klant mompelt iets. Ik buig voorover. "Wat zegt u?" En nog versta ik het antwoord niet. De derde keer wel. Na klaarmaken van het broodje hetzelfde verhaal. Zucht.

Of de klanten die te lui zijn om een normale conversatie te voeren. Die heb je in twee soorten: de persoon die niet zo goed weet wat-ie wil en dus heel rommelig, al nadenkend probeert te vertellen wat-ie wil, en de persoon die jou als een soort slaaf ziet waar je vooral niet teveel woorden aan moet verspillen. "Wmfmfmmpff tonijn." Wat zegt u? "Ow, eh, ik wil graag een broodje tonijn". 'Dat kan mevrouw, wat voor broodje mag het zijn?" "Tonijn." 'Ja, maar wat voor broodje?' Hierbij draai ik me om en wijs ik naar de manden met broodjes. "Oooh, doe maar een witte." Zucht, daar zijn er dus ook drie van, maar op zo'n moment noem ik er eentje, vragend, en begin ik die te pakken. Als het niet goed is hoor ik het wel, nietwaar?

Vervelender is de tweede soort. Ik haat aosciale mensen, die de zaak binnen komen, niet om een broodje te bestellen, maar om mij de opdracht te geven een broodje te maken. En dan al gaan staan eten voordat er betaald is. Of gaan bellen, en mij bijna negeren als ik vraag of er boter op het broodje mag. "He, wat? Nee, dank je." Geld wordt op de counter gekwakt, ergens waar ik er nauwelijks bij kan. Ik krijg spontaan neigingen mensen te gaan negeren, maar de ervaring die ik in dat opzicht in het Feyenoord stadion heb opgedaan gaat hier niet op. Immers: klant is koning.

Leuk zijn ook de klanten die geen Nederlands spreken. En geen Engels, for that matter. Dus dan wordt het gebaren. De klant wijst naar een plaatje. Ik draai me om, wijs naar hetzelfde plaatje, en zeg "die?" Klant knikt, en ik pak een ciabatta om er tonijn op te doen. Dat is wat het plaatje immers zegt. "Two," hoor ik. Ah, ze spreken Engels. En ik pak nog een ciabatta. Maar voordat ik die kan opensnijden wordt mijn aandacht weer gevraagd. De klanten, ze zijn met z'n tweeën, wijzen naar een baguette in de vitrine. Geen ciabatta dus, maar een baguette. Ook goed. "Baguette tonijn?' vraag ik, en dat klopt.

Het duurt even, maar een minuutje of twee later presenteer ik twee baguettes tonijn. Klanten kijken ontevreden. Ze maken me duidelijk dat het niet klopt. Nog steeds spreken ze geen Nederlands, en dat Engels is ook ver te zoeken. Wat willen ze in godsnaam? Ze gebaren naar een ander plaatje, waar drie broodjes op staan. Ik begrijp dat die tonijn dus niet echt meer klopt. Welke willen ze dan? Ik wijs de broodjes op het plaatje een voor een aan, maar dan wijzen ze weer naar de vitrine. Naar die baguette, waar kip-kerrie op zit. Ze bedoelen die-met-de-kip-kerrie. En dus maak ik die, en kan ik later twee baguettes tonijn opzij leggen. Ik was al flink pissig, maar dan komt the magic touch. Ze begrijpen dat het effe lastig was en zeggen iets wat op sorry lijkt met een vriendelijke glimlach. En ik ben het hele voorval alweer bijna vergeten. Het kan soms zo makkelijk zijn.

Ik kan nog wel uren doorgaan, maar dat zal niet zo boeiend zijn. Mocht je nou binnenkort ergens een broodje, patatje of ander voedsel halen bij een horecazaak, glimlach dan eens? Vinden ze leuk.

Blogjes

Braindump • vrijdag 24 september 2004 • 4 reacties

Ik vraag me af: hoe noemen bloggers de stukjes die ze op hun weblog plaatsen? Volgens mij zijn er namelijk verschillende namen voor, waarvan 'blogs' of gewoon blogjes wel de raarste is.

Immers: je site is een weblog, een blog. Daar kun je dan toch niet weer kleinere blogs op plaatsen? Ik kom het heel vaak tegen "ja daar heb ik een blog over geschreven" terwijl iemand bedoelt "ja daar heb ik op mijn blog over geschreven".

Ik kom die benaming zo af en toe tegen, maar ik vraag me dus eigenlijk af of dat gewoon common practice is, en dat het dus helemaal niet zo raar is als ik het vind..

Walkie talkie

Braindump • zondag 15 augustus 2004 • 3 reacties

Ik ben een lopende beller. Ik betrap mezelf er altijd op dat als ik ergens zit, gewoon achter m'n bureau of op de bank, en ik pak vervolgens de telefoon om iemand te bellen, dat ik dan ga staan. Tijdens het bellen begin ik dan te lopen, of ijsberen is het meer.

Op de één of andere manier is dat iets psychologisch: lopend bellen. In een artikel over telefonische sollicitatiegesprekken wordt zelfs geadviseerd om op te staan als je belt, omdat je dan zelfverzekerder overkomt. Blijkbaar heb je (of ik, althans) dat onbewust door, wat een reden kan zijn dat ik zonder erover na te denken ga staan.

Ik vind het ook onprettig om te zitten tijdens het bellen. Niet altijd, zeker niet als ik moe of lui ben, maar als ik iets moet opzoeken tijdens het bellen, buk ik liever diep dan dat ik ga zitten.

Gek he?

Aggressief EK

Braindump • woensdag 16 juni 2004 • reageer

Ik heb de afgelopen dagen een flink aantal EK-wedstrijden geheel dan wel gedeeltelijk gezien, en ik vind het, als niet-zo'n-hele-grote voetballiefhebber, best leuk om te zien allemaal.

Maar wat lopen ze elkaar omver te meppen zeg! Om de paar minuten vliegt er weer eentje rollend over het veld, doordat een medespeler zijn benen wat te veer naar voren stak. What's that about? Het is geen American Football, laat elkaar nou es lekker gaan. Zeker bij mooie-acties-in-de-dop is dat hartstikke zonde...

End of Samsonic

Braindump • vrijdag 14 mei 2004 • 5 reacties

Ik heb een abonnement op een erg fijn blad: Samsonic. Onlangs heeft een rechter echter bepaald dat de naam teveel lijkt op Samson en het daardoor reclame maakt voor datzelfde tabaksmerk.

Gisteren kreeg ik het nieuwe nummer in de bus. In een begeleidende brief en de openingstekst van de redactie las ik dat het het laatste nummer is. Samsonic stopt. Just like that.

Ik snap het niet. Ten eerste snap ik niet dat zo'n rechter alleen naar de naam Samsonic kijkt en zegt dat het reclame is waardoor het niet mag. Ik zie nergens het merk terugkomen. Sonic is altijd al een term geweest die op geluid slaat. Samson is toevallig (okee, niet geheel toevallig, maar dat is naar mijn mening niet eens enorm relevant) een tabaksmerk, maar ook de naam van een televisiehond, of weet ik veel wat nog allemaal meer. De naam Samsonic is gewoon een leuke combinatie van woorden, die goed past bij een muziekblad. De link met tabak is minimaal en al helemaal niet á la "hej joh, ga meteen maar roken".

Trouwens, al was het een vorm van reclame die tot roken aanzet. Afgezien van de vraag hoe erg dat is, is het toch geen reden om meteen maar het hele blad te verbieden? Dat is ook het tweede wat ik niet snap. Waarom verandert Samsonic de naam niet? Noem het blad Simsonic, of Sonic, of iets totaal anders en je bent klaar. Blad kan blijven bestaan, alleen moet je even wennen aan de nieuwe naam.

Ik vind het jammer. Ik las het graag, en zal het best wel missen.

Underdog

Braindump • woensdag 28 april 2004 • 2 reacties

Dus, Maud is de underdog en Boris de gedoodverfde winnaar. In de aanloop naar de finale van Idols 2004 vliegen de speculaties om je heen. Boris wint, want hij is beter. Maud wint, want iedereen stemt op haar omdat ze de underdog is. Maar is ze dat wel?

Maud had afgelopen zaterdag meer stemmen dan Boris. Dat maakt dat het laatste klopt. Echter: persoonlijk vond ik haar ook beter dan Boris. Wat weer maakt dat het eerste (de beste krijgt de meeste stemmen) klopt. Valt dan nog te voorspellen wie er zaterdag gaat winnen? Ik denk het niet. Maud is geen underdog, Alice was dat. Maud heeft perfect gezongen, prima shows neergezet en terecht meer stemmen gekregen dan Boris, die absoluut geweldig zong, maar het laatste nummer teveel zijn idool nadeed. Wil niet zeggen dat-ie ineens geen goede kandidaat meer is, maar afgelopen zaterdag was Maud gewoon beter.

Zelfs voordat de finale ook maar begonnen is, is het al een nek-aan-nek race tussen twee mijns inziens prima winnaars. Er kan er maar een de winnaar zijn, maar wie van de twee dat is zal niet uitmaken, omdat ze het allebei verdienen.

Wat is een weblog?

Braindump • dinsdag 20 april 2004 • reageer

Waarom blog jij?

Braindump • zondag 11 april 2004 • reageer

Een simpele vraag, waarop het antwoord niet perse even simpel hoeft te zijn: waarom blog jij?

Kijk, we hebben natuurlijk een brede variëteit aan weblogs, en in beginsel zijn geen twee weblogs hetzelfde. Elke blogger is ooit eens begonnen met een weblog, en in de loop van tijd is die blog zich gaan vormen tot wat het nu is. Neem nu de mijne. Ik wilde een website waar ik gewoon af en toe wat van me af kon schrijven. Na het maken ervan realiseerde ik me pas dat het een weblog was.

Ik begon een beetje te schrijven over allerlei dingetjes: linkjes dumpen, beetje commentaar geven op zaken die ik tegenkwam, vertellen over mezelf, en dat heb ik steeds verder uitgebreid. Ik ben om me heen gaan kijken en ontdekte dat je met een eigen weblog in feite een soort outlet hebt om je mening kwijt te kunnen, discussiepuntjes aan te dragen, of 'nieuws' te verspreiden. Een eigen platform, dat, als het een beetje gelezen wordt, aardig wat mogelijkheden heeft de wereld te bereiken.

Ik gebruik mijn weblog nu om commentaar te geven op dingen waar ik wat over kwijt wil, maar ook om te laten zien wat ik interessant vind. Ik linkdump dus, maar niet naar open dirs of leuke spelletjes. Ik link liever naar een interessant artikel over media of weblogs, of naar iets wat te maken heeft met webdevelopment. Door dat te doen, laat ik zien waarmee ik bezig ben, waarin ik me verdiep. Door daarnaast uit te schrijven wat me bezighoudt, laat ik nog meer van mezelf zien. Ik ben daarom van mening dat ik m'n blog ben en andersom. Toon mij je blog en ik zeg je wie je bent. Zoiets.

Ik vraag me af hoe dat bij anderen zit. De ene weblog is een verzameling columns. De blogger, al dan niet meervoudig, wil waarschijnlijk zijn of haar schrijfkunsten tonen aan de wereld, of in columnvorm een visie uitdragen. De ander belicht alleen een bepaald onderwerp, geeft alleen commentaar op een bepaalde categorie nieuws of actualiteit. Die blogger doet mee aan de opinievorming. Een lifelogger beschrijft het eigen leven, een manier om dingen van je af te schrijven en mensen een kijkje in je leven te geven. Weer een ander blogt alleen linkjes. Daar zie ik persoonlijk de motivatie wat minder van.

De meeste linkdump-blogs zijn groepsweblogs. Als daar een nieuwe blogger bijkomt, zal dat ongetwijfeld zijn omdat die wil helpen. Maar de oprichter? Waarom besloot die nog een linkdump de wereld in te helpen? Wat is de functie van een linkdump? Voor de bezoeker is het gewoon: ik wil leuke linkjes zien. Voor de blogger zou dat dan zijn "ik wil leuke linkjes laten zien"?

En de normale, gewonde,dagboeklogs? De weblogs die niet echt onder de lifelogs vallen, niet echt onder de linkdumps. Weblogs waarop regelmatig wordt aangekondigd "meer te gaan bloggen" of verontschuldigd "dat het even een stille periode was". Waarom bloggen die mensen?

De vraag blijft eigenlijk simpel: waarom blog jij?

Verantwoordelijkheid en realiteitszin

Braindump • zaterdag 3 april 2004 • 3 reacties

Denk er eens over na: stel, iemand doet iets van TV na, en dat loopt verkeerd af. Wiens schuld is dat dan?

Is het de schuld van de TV-makers? Hebben zij hun verantwoordelijkheid als publieke opinieleiders ontlopen? Of ligt het aan de omgeving van die persoon, zoals ouders, vrienden, docenten? Of is het gewoon je eigen stomme rotschuld als je denkt dat datgene wat je op TV ziet zo dicht bij de realiteit staat dat je het makkelijk zelf kunt doen?

Ik twijfel. Natuurlijk ben je een lul als je Jackass (zie de kranten en nieuwssites deze week) na gaat doen. Dat moet je niet doen, daar moet je naar kijken, punt. Maar hoe moet jij weten dat zoiets fictie is? Moet dat liggen aan de, slechts heel kort in beeld verschijnende, "don't try this at home"-melding van het programma? Moet je als TV-maker, als amusementsmedewerker, je bezighouden met een vorm van opvoeding van je publiek? Of ligt het juist in het woord opvoeding en moet je naar de ouders van zo iemand kijken?

Als je zelf niet het verschil kunt zien tussen een TV-programma en je eigen leven, dan mis je het inzicht om situaties in te schatten. Zo'n inzicht kan je volgens mij (maar wie ben ik? in elk geval geen psycholoog) niet helemaal aangeleerd worden. Volgens mij kan het wel getraind worden, om het zo uit te drukken. Mensen zijn intelligent. Niet allemaal evenveel, maar volgens mij wel genoeg om te kunnen inschatten wat gevaarlijk voor je is en wat niet. Dat je dat inschattingsvermogen niet altijd ten volste weet te benutten, is volgens mij niets meer dan een gebrek aan geleerd hebben hoe dat moet. Dus? Dus moet je door je omgeving (lees: ouders) geleerd worden hoe het in het leven werkt. Hoe zorg je dat je kind niet van het eerste het beste verkoudheidje een week ziek in bed ligt? Laat 'm weerstand opbouwen. Gooi maar in de zandbak, laat 'm dat zand maar opeten. Training. Zo werkt het ook bij dit soort dingen. Televisie bestaat al jaren. Fictie bestaat al veel langer. De mogelijkheid om elkaar een inschattingsvermogen te leren gebruiken bestaat al langer dan Jackass.

Ouders moeten een kind gewoon leren omgaan met de omgeving. Dat doen ouders ook, maar blijkbaar vergeten ze dat dat kastje in de huiskamer ook tot die omgeving behoort, en dat daar ook een uitdaging ligt. Zwartwit gesteld dan.

Wiens schuld het is? Niet die van de televisie, daar twijfel ik niet meer over.

Disclaimer: ik ben een jonkie, een studentje, een stuurman aan de wal, dus als ik het fout heb (en die kans schat ik niet gering) corrigeer me gerust.

De metro stopt..

Braindump • maandag 15 maart 2004 • 5 reacties

Het is bijna twaalf uur. De metro komt aan op station Maashaven. De radio van mijn walkman laat Veronica horen. Ze draaien Live met Overcome.

De metro blijft stilstaan. De radio valt stil. Niemand zegt een woord. Ik kijk op de klok. Het is twaalf uur. Ik besef me dat in heel Europa mensen stilhouden, zwijgen, en denken aan de bomaanslagen in Madrid. Ik vraag me af waarom we dit eigenlijk aan het doen zijn. Wat is het nut?

Eén minuut over twaalf. Ik denk dat dit een signaal is riching terroristen dat ze behoorlijk fout bezig zijn. Wie het ook zijn. Dat we laten zien dat we dit niet pikken. Maar ach, ze luisteren toch niet. Waarom zouden ze ook, egoïsten..

Er klinkt geluid, Hakken. Een vrouw loopt door de metro en gaat aan het einde van de wagon zitten. Ik zou niet zijn gaan lopen in deze drie minuten. Ik zou even hebben gewacht.

Twee minuten over twaalf. Heel Europa. Tegelijk. Dat is best wel indrukwekkend. Iedereen in bedrijven, bussen, treinen, thuis.. allemaal stil. Niemand zegt een woord. Heel Europa.

Op Veronica kondigt Kas van Iersel de stilte af, en draait Gary Jules met Mad World. Mooi gekozen. De metro trekt op. Het is drie over twaalf. De wereld begint weer te draaien. Auto's rijden weer. Vogels fluiten weer. Bedrijven werken weer door. Alsof er niets aan de hand is.

Dat was het dan. Drie minuten stil. En nu?

Het jaar van de weekendjes weg

Braindump • zaterdag 31 januari 2004 • 7 reacties

Ik denk dat 2004 het Jaar van de Weekendjes Weg wordt. Het is nu de laatste dag van januari en voor mij ligt wederom een weekend dat ik grotendeels niet thuis zal doorbrengen. Na het gebruikelijke dagje werken spring ik al voor de tweede keer deze maand in de trein naar Amsterdam, om aldaar onder het genot van een biertje met een hoop mensen te ouwehoeren. Omdat ik in Amsterdam blijf slapen en daarna nog moet terugreizen, kan ik de zondag ook wel voor een groot deel als gereserveerd beschouwen. En dat gold voor bijna elk weekend deze maand.

Volgende maand schijnt heel langzaam ook bezig te zijn dicht te slibben. Meetinkje hier, vergaderingetje daar, het houdt niet op. Het is allemaal erg leuk en gezellig, maar ik krijg steeds meer zin om gewoon 's een complete zaterdagavond voor de tv te hangen en lekker te niksen. TV kijken. DVDtje erin. Beetje gamen. Lijkt me heerlijk, maar het zit er ff niet in. Niet dat ik ermee zit, maar toch...

Nouja, zometeen niet vergeten te pinnen voor vanavond. Heb er zin an. ;)

FOK!eiland

Braindump • maandag 19 januari 2004 • 3 reacties

FOK! had tot vanavond een bijzondere plek op het forum. Eén van de subfora was namelijk ingericht als een soort fictieve wereld: een eiland, middenin een grote wijde lege zee..

Het FOK!eiland was leuk. Je kon er met z'n allen meedoen in een soort rollenspel, met als omgeving dat eiland, waarop iedereen zijn huisje of kasteel had, en de baan had die hij wilde, of juist geen baan. Hele verhalen werden er geschreven, prachtige lappen tekst om van te genieten. Je kon er uren doorbrengen met het lezen van die verhalen, of het meeschrijven eraan, of het deelnemen in de dialogen. Samen maakten we er een gezellig bende van, wat zich ook uitte in de meetings die we af en toen organiseerden. De eilandmeetings zijn nog steeds de leukste die ik heb meegemaakt.

Toen ik op FOK! nog niets voor de crew achter de schermen deed, was ik nog een actieve deelnemer aan het eiland. Ik deed ook mee in een aantal verhalen, en bouwde een aparte pagina waarop ik alle bewoners en hun activiteiten bijhield. Je kon je daar echt creatief uiten, lekker bezig zijn, mits er genoeg mensen meededen. Zonder interactie is het namelijk niet te doen, tenzij je zelf goed bent met klonen (andere useraccounts).

Helaas is het eiland de laatste tijd enorm in populariteit gedaald. Er kwamen nauwelijks nieuwe mensen, en van alle leuke 'bewoners' uit mijn tijd bleven er niet veel over. Het eiland zakte weg, en werd een schim van wat het ooit was, ook al deden er nog enkelen hun best er wat van te maken.

We hebben het forum vanavond gesloten. Sterker nog: ik heb de knop zelf ingedrukt. Uit een overleg tussen de Forum-Admins is gekomen dat het forum maar eens dichtmoest, na talloze mislukte pogingen het eiland in leven te houden. Jammer maar helaas. Ook al kwam ik er zelf nauwelijks nog, ik zal het eiland missen.

Bedankt aan iedereen met wie ik een leuke tijd heb gehad daar, ik zal het niet snel vergeten.