Queueing is een raar woord
Raar eigenlijk. We hebben het over een boek. En niet een boek met Alle Wijsheden Van Het Leven of, weet ik het, de Tien Geboden, Herziene Versie door Hem Himself, het is gewoon een boek met een verhaal over tovenaars en heksen en slechteriken die scholen vervloeken omdat ze er geen baantje kregen. Niet dat ik het wil bagatelliseren, want J.K. Rowling heeft mensen verdomd goed kunnen boeien en de huidige commerciele wereld weet precies hoe je op zulke gevoelens in moet spelen dus het is perfect logisch dat er meisjes van 16 uit Nederland naar London reizen om tot midden in de nacht voor een boekwinkel in de rij te gaan staan. Toch? Nee, dat is het niet, maar ik snap het wel.
David Sillito, hij is BBC-verslaggever, houdt een blogje bij van zijn ervaringen. Blijkbaar bestaat zijn werk vandaag uit het volgen van mensen die in de rij staan. Weird. Iemand heeft een wereld verzonnen, er een verhaal over geschreven, dat uitgesmeerd over zeven boeken en dit allemaal in gang gezet. Denk daar even drie seconden over na. Je zit achter je bureau, te schrijven, en jaren later hebben jouw woorden zoveel effect gehad, zoveel losgemaakt.
Mensen in de rij. Mensen lezend. Filmploegen die jouw verhaal verfilmen, mensen die werk hebben omdat ze aan je verhaal werken. Mensen die met elkaar van jouw verhaal genieten, 's avonds in bed dat ene hoofdstuk lezen en om zich heen zoeken naar een tissue. Mensen die wat huiverig zijn om naar het einde toe te werken omdat er daarna niks meer is. Mensen die zich heerlijk verstoppen in jouw wereld en hun eigen wereld even vergeten. Mensen geboeid met dingen die in jouw hoofd zijn ontstaan.
Dat is fucking cool.