Dit is het vijfde weekend in de coronacrisis. Kort voor dat eerste weekend besloten mijn collega's en ik "om voorlopig maar vanuit huis te werken" en binnen enkele dagen hadden werkgever en kabinet dat besluit ook overgenomen.

Ik wist toen niet dat het zo lang zou duren.

Het gaat mij wel prima af; omdat ik voor FOK! sowieso altijd al vanuit huis werk heb ik thuis een werkkamer, met een prima stoel, bureau, et cetera. Ik zit daar nu simpelweg veel vaker, maar ik heb niets te klagen. Ik hoef niet mijn werkplek elke middag op te ruimen omdat er aan diezelfde tafel gegeten moet worden. Ik zit niet aan een onhandig tafeltje in een opslaghok. Ik kan "naar mijn werk" en er weer weggaan.

Okay, ik haal natuurlijk gewoon mijn koffie in de keuken, maar je snapt wat ik bedoel.

Ik mis buiten.

Niet dat ik niet meer buiten kom, maar zoals iedereen doe ik dat niet zomaar. Ik was vanmiddag even buiten. Rondje fietsen. Op de Wilhelminapier naar de Nieuwe Maas gekeken. Heerlijk rustig. Een heel ander uitzicht dan uit mijn raam. In plaats van auto's zag ik schepen voorbij komen. Lekker, even buiten. Maar dat was een bewust moment. Ik heb even een stukje buiten nodig, en dan ga ik weer naar binnen. Zoiets. Morgen wil ik weer hardlopen. Da's ook buiten.

De boter is bijna op. Da's niet bijzonder, maar ik ben al overgeschakeld op grotere boterkuipjes en deze is nu alweer bijna op. Ik heb nog nooit thuis zoveel boter gebruikt.

Comic-Con is afgelast. In vorige jaren kocht ik zo rond maart/april een vliegticket; dit jaar ging ik al overslaan. Even een jaartje niet. Maar ik hoef dat nu niemand meer uit te leggen. Er is geen Comic-Con meer om naartoe te gaan. Ik zie mijn vaste groep volgend jaar wel weer.

Ik ben blij met technologie. Het zorgt ervoor dat ik kan thuiswerken en dus veilig binnen kan blijven. Het zorgt ervoor dat ik wat te doen heb als ik me verveel. Het zorgt ervoor dat ik contact kan onderhouden met mensen die ik normaal gesproken regelmatig in het echt zie.

Vrijdagmiddagborrels via Google Hangouts zijn best leuk. De bediening is veel sneller dan in een café en het is ook goedkoper.

Maar ik mis kroegen. Of semi-kroegen, zoals de oude Fenix Food Factory. Ik hoop dat het niet te lang duurt voordat het weer terugkeert. En dat we veilig kunnen blijven.

Eigenlijk mis ik mensen.

Maar we komen er wel doorheen.

In het derde deel van de Bad Boys-franchise zijn de helden wat ouder geworden, maar zonder veel verlies van energie of doorzettingsvermogen. In een actiefilm die beter te verteren is dan zijn voorganger is er bovendien meer aandacht voor de dynamiek tussen het duo.

De FOK!review vind je hier, en op maandag 20 januari babbelde ik, samen met een paar andere journalisten, met regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah, die met deze film hun Hollywooddebuut maakten. Een verslag van het gesprek staat ook op FOK!.

Tja, als ik aankondig dat ik een race ga hardlopen moet ik achteraf ook even vertellen hoe het is gegaan, natuurlijk. Het ging goed! Niet perfect, maar ik ben ruim binnen de deadline over de finish gekomen en daar ging het uiteindelijk om.

Zoals ik zaterdag schreef; ik wil al jaren 'ooit eens' een afstand lopen in het Marathonweekend in Rotterdam. Niet dé Marathon, dat is alleen voor de echte helden, maar gewoon een beginnersafstandje. Ik had mijn zinnen gezet op de AD City Run, die met 4,2 kilometer lengte ook wel de 'mini marathon' wordt genoemd (en ooit officieel zo heette).

Als eeuwige beginner ben ik in de herfst weer langzaam begonnen met trainen tot ik een paar maanden terug het idee kreeg dat het toch niet echt opschoot. Pushte ik mezelf niet ver genoeg? Komt de vooruitgang nog wel? Moet ik gewoon geduld hebben en het tempo blijven volgen? Mijn idee was om in de maanden voorafgaand aan dit weekend elke maand een kilometer langer te kunnen hardlopen, al dan niet aan één stuk. Ik schreef zaterdag al dat er wat hobbels op de weg lagen (ha ha, weer een running gag. I'm on fire!) en het doel, namelijk de City Run aan één stuk uitrennen, niet echt meer gehaald kon worden. Dus ik ging voor 'binnen de deadline uitlopen' (die staat op drie kwartier) en dan hopen dat ik niet precies op 44 minuten en 59 seconden binnenkom, natuurlijk.

Mijn training, de laatste weken, bestond uit het zoeken van een evenwicht tussen stukjes rennen en wandelpauzes om mijn scheen- en kuitspieren een mogelijkheid te geven op adem te komen. Dat ging best redelijk, maar soms wat krap qua tijdplanning omdat ik tijdens sommige wandelpauzes zelfs moest stoppen en zitten om de spanning van mijn spieren weg te laten trekken. Ik gebruikte Runkeeper om mijn tempo in de gaten te houden (en me elke minuut een update te geven) en als ik boven de 10 minuten per kilometer uit zou komen, zou 4,2 kilometer in 45 minuten dus kantje boord zijn. Uiteindelijk was ik zaterdag dus best nerveus of ik niet te lang zou gaan doen over het finishen, want ik zat tijdens de training vaak over de 9 minuten en ik had de hele 4,2 nog nooit in een training gedaan; zou ik helemaal aan het einde zo kapot zijn dat het tempo enorm lager zou komen te liggen?

Nee! Helemaal niet. De race zelf ging zoals de trainingen; stukjes rennen met beleid (niet te snel om problemen te voorkomen) en tijdens de wandelpauzes proberen te ontspannen. Ben ook af en toe even op een stoeprandje gaan staan stretchen. Dat hielp wel. En uiteindelijk kwam ik weer aan op de Coolsingel. Heb daar eerst een stukje gerend, toen nog heel even gewandeld, en het laatste stuk lekker voluit rennend voltooid. En toen kon ik eindelijk doen wat ik zo leuk vind aan hardlopen; me lekker laten gaan, tempo erin gooien. Ik hoefde me niet meer in te houden omdat ik mijn 'kracht moest bewaren zodat ik de race nog kan uitlopen', want ik wás de race aan het uitlopen! En hard! Ik slalomde om de laatste voorgangers heen, versnelde voor de finish nóg een stukje (wat gezien het gejuich werd opgemerkt door de toeschouwers) en kwam met een eindtijd van 35 minuten en 28 seconden over de finish.

Die eindtijd is helemaal niet zo indrukwekkend voor een gemiddelde hardloper, maar ik was de rest van de dag zo trots als een pauw. Ik heb 'm uitgelopen, ik heb het ruim binnen de tijd gedaan en het voelde heerlijk. En in de roes vergat ik bijna dat ik wel degelijk pijn en moeite heb gehad onderweg; ik was een superheld en niemand kon me anders vertellen. Puh.

De volgende dag heb ik met veel respect naar de Marathon gekeken. Kan ik die ooit ook lopen? Ik ga er mijn zinnen niet op zetten, maar ik vind wel dat als ik, wanneer ik verder getraind ben, wel normaal kan lopen en het idee heb dat een marathon haalbaar kan zijn in de toekomst, ik ook moet proberen ervoor te gaan. Maar voorlopig is dat toekomstmuziek. Het eerstvolgende doel is een 5k; die doe ik mogelijk in de herfst, zodat ik de hele lente en zomer nog lekker ontspannen en zonder teveel tijdsdruk kan trainen. En volgend jaar ga ik mijn tijd op de 4,2 verbeteren. Of, als ik tegen die tijd vind dat ik het kan, ga ik voor de eerstvolgende afstand, de kwart-marathon.

Maar eerst die 5k. Daarna zie ik wel verder.

Nou, vandaag is de AD City Run. Het wordt niet wat ik had gehoopt (een vlotte race, lekker een mooie tijd neerzetten, en zo), maar ik ga 'm dit jaar tenminste wel doen.

Ik roep al jaren, omdat ik mezelf al jaren "beginnend hardloper" noem (want ik geef het steeds op en dan moet ik een paar maanden later weer bij het begin beginnen), dat het me leuk lijkt om een keer bij de Rotterdam Marathon een kleine afstand te lopen. Naast de 42,2 km is er namelijk ook een 10,5, een 4,2 en een paar kinderafstanden. Die 4,2 kilometer, wat natuurlijk 1/10e marathon is, heet de AD City Run en eind 2016 besloot ik me aan te melden voor de editie van 2017. In de aanloop ernaar, zo'n maand of twee voor de race, besloot ik in overleg met een fysiotherapeut toch maar niet mee te doen, want dat zou niet verstandig zijn. Ik had klachten in mijn kuiten/schenen; spierkrampen, alles trok samen, lopen werd ontzettend moeilijk omdat mijn spieren niet wilden. Na een aantal behandelingen en oefeningen heb ik in de loop van 2017 het hardlopen weer opgepikt tot de inschrijving voor de City Run van 2018 opende. Toen ben ik weer meer gaan trainen.

Hoewel ik in eerste instantie dacht dat mijn klachten van vorig jaar verdwenen waren, kwamen ze een paar weken geleden, toen ik het aantal trainingen per week langzaam probeerde op te voeren, weer terug. Ik ben de afgelopen maanden een paar keer ziek geweest (verkoudheid, niets bijzonders), waardoor ik een paar pauzes in mijn training heb moeten inlassen, en het gebrek aan vooruitgang baarde mij zorgen over het halen van de 4,2 km. Ik was eind februari, op de loopband, namelijk nog niet verder gekomen dan ongeveer 2,5km en met nog een maand te gaan werd het goed voorbereiden voor bijna het dubbele wel een uitdaging.

Dus in maart wilde ik wat vaker trainen. Geleidelijk, en met voldoende rekoefeningen om te boel te ondersteunen, en ook niet in té grote stappen vooruit, wilde ik een comfortabele 3, misschien 3,5 km halen zodat de race zelf nog maar een klein extra stapje was. Tijdens mijn laatste paar trainingen, inmiddels lekker in de buitenlucht, werd het me echter duidelijk dat het niet helemaal ging lukken; na een ren-interval kwam de kramp (of eigenlijk gewoon pijn) tijdens het wandelen opzetten op zo'n manier dat ik soms zelfs moest gaan zitten. En wanneer je zit kom je niet vooruit, terwijl de klok doortikt.

Ik verwacht dat het vandaag niet veel anders gaat; mijn benen zijn niet voldoende getraind om ruim vier kilometer te rennen, zelfs niet met grote wandel-intervals. Ik kán de afstand afleggen, want zo lang is het nou ook weer niet, maar de City Run moet binnen 45 minuten uitgelopen worden als je wil dat je finishtijd nog gemeten wordt. Ik heb een intervalschema bedacht en dat in Runkeeper ingesteld, dat het mij in staat moet stellen de race uit te lopen. Of dat lukt hangt af van hoe het loopt (dat was een running gag, ha ha), maar of ik het vandaag haal of niet; ik doe na het al jaren te willen eindelijk mee aan één van de afstanden van de Rotterdam Marathon. Ik start op de Coolsingel (de oude, want maandag begint de drie jaar durende verbouwing) en hopelijk finish ik er ook.

Ik ben je nog niet vergeten, mam.

Looking back at old posts on this blog, I found my list of tools that I used on a daily basis, back in 2008 when summer in this country lasted longer than a day. Since I'm still doing some of the same work as I did then, let's see how much of it has kept its place in my toolbox.

• I'm still working on a MacBook Pro, although of course a more recent model. In 2008 I wrote that I had the Mac as an 'extra' machine next to an Ubuntu desktop. That's no longer the case and hasn't been in a long time. The desktop is gone, and I've completely adopted OSX as my main platform. In the meanwhile I have started using an iPhone and an iPad, partly because I like how stuff fits together.
• I'm no longer using Zend Studio. After being bummed about the 300 euro price tag for an upgrade, I switched to Netbeans for a while. That was about four years ago. Recently, I have started using PHPStorm, which is awesome and will probably have completely replaced Netbeans in my workflow within a month from now. Still using Textmate, by the way, for the quick-and-easy edits.
• Still using Transmit for (s)FTP. No changes there, although I have added some hooks to the Git repository for this site so that when I push edits from my editor, the software is deployed to production. So FTP is out when it comes to updating my website.
• iTerm has stuck as well. No CVS anymore, of course, and Subversion is almost completely out of the picture in favor of Git. But I don't think that last step will take long.
• Query Browser is out, Navicat Lite is in. Works fine. 'Nuff said.
• Zend Core has been succeeded by Zend Server.
• XDebug is still firmly placed in my toolbox, now also including the actual debugging, of which I didn't even realize how powerful it was, five years ago.
• As I've switched to Google Chrome as my browser, I no longer use the FireFox/Firebug combo. However, what Firebug adds to FireFox is something that Chrome has by default, and I couldn't imagine working without it.
• YSlow: out. I'm way less involved in frontend work, so this has become less of a focus point.
• CSSEdit: out. I'm just using Netbeans or PHPStorm now.
• OPML Editor: out, unfortunately. It just runs sluggishly, doesn't work (or look) all that well. Pity, because I'd still love an app like that to be part of my workflow. For notes, I now usually use Evernote. Hell, I'm writing this blog post in it.
• VMWare Fusion: out. I have a Virtualbox install with Ubuntu (and Windows), but I'm only rarely using it. I have enough tools in OSX to replace what I did in 2008.

So that's the status of those older tools. What I have added:

• Git. It's awesome. Any developer who doesn't see the added value of switching from a regular VCS to a DVCS isn't being serious about their work. And Git has a plethora of unbelievably useful features. In addition to Git, I use SourceTree from the fine folks at Atlassian for graphical support of my version controlling.
• Kaleidoscope. This is the visual diff tool I have been looking for since I lost Kompare when I stopped using Linux as my OS. In version 2 it gained merge capabilitites, which prompted me to buy a license immediately. It's a delight to use this, as it plugs in nicely with version control, my editors and even the OSX clipboard. Big recommendation here.
• I used Versions as my SVN client for a while, but with the drop of SVN for version control, that has slowly gone. Pretty nice Subversion client, though.
• iA Writer. Next to writing PHP code, I also often write for FOK!, where I'm an Administrator and Editor. I write reviews about movies and tv shows, and iA Writer is a nice, clean writing interface that just lets me write without distraction. I can really focus on the text and worry about markup and layout later.
• TicToc: a simple time tracker that helps me keep a tab on what I need to bill clients. When I leave my computer and forget the timer, it notifies me when I return that I might have forgotten the timer and offers to reset it, which is nice.

And all kinds of smaller stuff. On the personal front, I'm still using VLC for video, although I'm mostly streaming video to a receiver (my PlayStation) to watch video, using the Twonky app. RealPlayer has been replaced by the flash widget on the BBC Radio 1 web site and Twitterific has been replaced with Twitter for Mac. Still using iTunes, but I've also become a Spotify Premium subscriber.

So not much has changed, software-wise. Just refined. I'm not expecting a lot of changes in the next five years.

If you've been visiting this blog for the past half decade, then, firstly, wow. I haven't written anything new since 2009. I feel like I should give you an award! But if you did visit, and returned now, then you might notice a change of layout on this site. I thought I'd celebrate it by, well, blogging about it.

This blog sort of died somewhere between 2009 and today. It was running on Wordpress (after I migrated from Radio UserLand, which is even more ancient but still gets me excited about blogging and technology every time I think about it), because I didn't feel like adapting the home-brewed software I use on my Dutch blog to facilitate two blogs, and apart from the fact that I didn't write on it anymore, I fell behind in keeping the installation up to date. Wordpress has had some leaks over the years, and this site has fallen victim to some of those, causing the blog to be a big bad motherf*cker of a spam infestation. Not good.

But I always felt like I should whip up something new, migrate the content and restart the blog to have a place where I could write down some notes, every now and then. So I've done what I was always too lazy to do: adapted the Breuls.log software to run on multiple domains and run multiple sites from one CMS. It wasn't all that hard, after I rewrote the blog CMS last year to work in a well respected framework instead of using decade-old spaghetticode scripts. It took me litte over one saturday morning to export the entire blog from Wordpress (it exports in RSS, which is nice), write a script to import it into my own database and point the blog.breuls.org-domain to the new location. The blog you're looking at is now simply part of my other blog, and serves as an English language branch of it. And I can manage the entire thing from the same CMS. Me likes.

So here we are, brand new. Now to find something to write about...

En toen was het probleem voorbij. Ben zes dagen offline geweest doordat iemand bij UPC een verkeerde administratieve handeling heeft uitgevoerd. Of omdat iemand niet goed met een ander heeft gecommuniceerd om het doen van de handeling te voorkomen. Of, nouja. Het is geregeld. Hoera!

Nog even terugkomen op mijn UPC app tip: mijn iOS app geeft nog steeds het verkeerde ID aan. Zie de informatie daarin dus voornamelijk als indicatie, aangezien het blijkbaar geen realtime informatie is.

Twitter is leuk voor losse kreten, even afreageren en anderen in korte flitsen op de hoogte houden. Langere verhalen worden wat lastiger, zeker als er vragen komen op je tweets. Ik wil het UPC-verhaal graag toelichten, maar dat gaat niet zo goed, al tweetend en Facebookend.
Daarom even een resumé.

De voorgeschiedenis: ik heb sinds dinsdag geen internet en sinds woensdag geen televisie meer. Het is een probleem waar UPC-helpdeskers niks aan wisten te doen, en dus stuurden ze een monteur op me af.

Die monteur is vandaag geweest. Hij wist het probleem niet te verhelpen. Mijn internetdroogte was niet verholpen. Ik heb daarna weer met de helpdesk aan de lijn gehangen om vervolgacties te bespreken, en kwam tijdens het gesprek met de suggestie dat er een UPC winkel hier in de buurt zit en ik daar wellicht met de box heen kon gaan. Leek de helpdesker een goed idee. Hij klonk redelijk zelfverzekerd dat ze daar wel konden helpen.

Leermomentje: helpdeskers die iets zeker weten, weten het niet zeker.

De winkel kon me niet helpen. Maar: ik gaf de persoon die me hielp eens de suggestie het serienummer van de box te vergelijken met mijn account. Ik had namelijk een voorgevoel dat daar iets mis zat. En verdomd: bij controle bleek het nummer op de box niet het nummer in mijn account te zijn. De winkelman kon het niet aanpassen, dus ik was nog niet geholpen, maar ik had weer een reden om "tien cent per minuut, plus de kosten voor het gebruik van uw mobiele telefoon" te gaan besteden bij de helpdesk. En dat bleek een goede reden.

Wat is namelijk het geval? Op de dag dat Horizon hier thuis geïnstalleerd zou worden, kwam een tweetal monteurs, overigens stipt op tijd, met een Horizon box onder de arm, hier aan. De eerste vraag die gesteld werd: "Is er al een Horizon box thuisbezorgd?" Dat was niet het geval, maar er bleek een koerier onderweg te zijn met mijn box, en omdat ze niet wisten of die op tijd zou zijn, hadden ze er zelf ook maar eentje meegenomen. Slim nagedacht. Zou je denken.

Maar die zelf-meegebrachte box was nog niet afgestemd op mijn account. Na het aansluiten bleef de box tijdens de installatie in een opstartscherm hangen en deed niets. Dat was niet heel erg, want de monteurs moesten nog met het UPC-kantoor regelen dat die box, in plaats van de box die per koerier onderweg was, op mijn account geactiveerd zou worden. Was een kwestie van een telefoontje: "hoi, ik ben hier bij Breuls, andere box, dit is het nummer, kun je even een 'swap' doen?". En dan wachten.

Tijdens dat wachten, na ongeveer een uur (wat de heren overigens normaal leken te vinden), gaat de bel. De koerier, met de box! Hiep hoi! Nu hoefde die swap niet meer uitgevoerd te worden. Monteurs weer bellen: "is het al gebeurd? Nee? Okay, doe ook maar niet dan." En de koeriers-box werd aangesloten, geïnstalleerd en deed het prima. Ik had Horizon. Hoera.

Wat ik opmerkelijk vond, toen, is dat we een uur hebben zitten wachten op de collega's van die monteurs, terwijl er niets gebeurde. Er hoefde geen swap teruggedraaid te worden; het was simpelweg nog niet uitgevoerd, na een uur.

Leermomentje: UPC-mensen laten ook elkaar een uur voor jan met de korte achternaam wachten.

Maar nu komt het: de swap was, toen de koeriers-box binnenkwam, nog niet uitgevoerd. Nog. Niet. Uitgevoerd. Dat wilde niet zeggen dat het niet alsnog ging gebeuren. Welnee: ze vroegen erom, dus het gaat ook gebeuren. Het duurde alleen wat langer. Om precies te zijn: het duurde tot dinsdag.

Dinsdag? Hm...

Toen ik vanmiddag, na het winkelbezoekje, de helpdesk aan de lijn had (leermomentje: een wachttijd van "langer dan acht minuten" is gelijk aan drie kwartier), legde ik mijn theorie uit: "ziet u, net als de medewerker in de winkel, dat de nummers verschillen?" Dat zag hij, inclusief de toelichting die in de winkel was toegevoegd aan mijn account. Ik vroeg aan de helpdesker of dat nummerverschil de verklaring voor het probleem was. Ja, daar was hij redelijk zeker van. En nu geloofde ik hem, maar ik wilde een check. Dus ik legde het verhaal van de reservebox en de koeriers-box uit. Hij klonk begrijpend, alsof er een lampje ging branden.

Ik wilde nog een check: kunt u eens checken wanneer er een swap is uitgevoerd? Hij ging kijken. Eens zien, eentje op 14 september, dat is uw aansluitmoment.. ja, hier een swap op 18 september. Dinsdag 18 september. De dinsdag waarop mijn verbinding met de noorderzon vertrok.

Ik blijk, samenvattend, dus geen internet en televisie meer te hebben om een kleine, maar simpele, verzameling aan redenen:

1. Die swap die tijdens de installatie was aangevraagd en geannuleerd is doodleuk alsnog uitgevoerd. Vier dagen na de aanvraag. En ik dacht dat een uur wachten al veel was: het zou dus ietsje langer geduurd hebben.
2. De swap had niet uitgevoerd moeten worden, want ik had allang mijn 'eigen' box.
3. Toen ik de helpdesk hierover belde was het feit dat ik geen verbinding had geen reden voor de helpdesk om te checken of de box nog wel klopte. Ik ben door menu's en schermen heen gestuurd, in de webinterface van de box, heb frequentiecodes aangepast en rare toetsencombinaties gedaan. Allemaal onzin; men had gewoon de nummers moeten checken. Da's geen gebruikelijke situatie, en zie je makkelijk over het hoofd, maar het checken van die nummers valt wel onder de categorie "zit de stekker er wel in?"

Het goed zetten van die nummers, feitelijk het uitvoeren van een nieuwe swap, kan pas maandag. Dan pas krijg ik (ahum, hopelijk) mijn verbinding weer terug. Ik ben dan bijna een week thuis offline geweest.

Ik zei aan de telefoon tegen de helpdesker dat dit wel een mooie situatie voor in het boekje was. Ik hoop dat ze een boekje hebben en dit soort situaties met elkaar delen. Immers: als ik hier niet zelf op gekomen was had het nog veel langer kunnen duren, maar als zij zelf al voorbereid waren op dit probleem, had ik woensdag alweer internet gehad. Tipje voor de meelezende UPC'ers, dus.

Bonus feature: leuk feitje en handig voor als je zelf ooit met een vergelijkbare situatie zit: als je de UPC iOS app hebt kun je daarin opzoeken wat het ID van de box is zoals deze geregistreerd is in het systeem bij UPC. Onder Instellingen - Mijn Mediabox staat, wanneer je Horizon pakket geïnstalleerd is, dat je een 'UPC Horizon Gateway' hebt. Daaronder staat het nummer dat overeen moet komen met wat op de witte sticker onderop de box onder 'CA ID' vermeld staat (minus, om onbekende redenen, de laatste twee cijfers). Als die verschillen, heb je een probleem, maar weet je ook hoe het op te lossen is.

Deze nummers moeten overeen komen.

Ik ben inmiddels helemaal suf van het met UPC-mensen praten en steeds hopen dat zij de wijsheid bezitten om mijn probleem te fixen. De wijsheid lag iets dichter bij huis. Ik leg me er maar weer bij neer: geen hippe Horizon toestanden dit weekend, geen snel internet, maar gewoon nog even op een houtje bijten. 

tl;dr: Het is bijna opgelost, maar ik heb wel zelf moeten uitleggen wat het probleem was.

In de serie "Breuls klaagt over zaken die verkeerd gaan". Jeweetwel, met van die lange lappen tekst. Tldr onderin.

Ik had deze post 'UPC Horizon' kunnen noemen, want daar gaat de huidige titel over. Op dit moment heb ik thuis geen werkende internetverbinding, en de oorzaak is dat ik vorige week ben overgestapt van twee losse UPC diensten (internet en televisie) naar een complete triple play-dienst met de naam Horizon (horaizun, op z'n Engels).

Op zich een gaaf systeem; toen er vorig jaar de eerste promoties van verschenen, waaronder een video van de interface op YouTube, leek het me geweldig. En dat is het ook wel; vorige week vrijdag is Horizon hier thuis geïnstalleerd en ik vind de mogelijkheden van de dienst, qua interface en features, een enorme vooruitgang op de oude mediabox van UPC. Het is ook een handiger ding, dacht ik: in plaats van een losse mediabox en een losse kabelmodem is de Horizon box het entrypoint voor alle diensten: de tv is erop aangesloten, de box is een draadloze internetrouter en als ik boven de vijftig zou zijn, zou ik een vast telefoontoestel bezitten en die erop aansluiten om te kunnen bellen.

Allemaal heel mooi. Totdat de box het begeeft. Dan realiseer je je ineens dat het ding een single point of failure is: box kapot betekent alles kapot. 

Het begon dinsdag. Bij thuiskomst begon ik nietsvermoedend de geneugten van het internet te consumeren, toen ik erachter kwam dat de boel het niet deed. Ik begon meteen allerlei apparaten (mijn laptop, m'n accesspoint) de schuld te geven, tot ik me realiseerde dat de Horizon box zelf geen verbinding had. Shit. Hij bleek nog wel tv door te geven, maar On Demand en internet waren foetsie.

Dat was dinsdagmiddag. Die middag en avond heb ik vergeefs geprobeerd de UPC helpdesk te bereiken, zonder succes. Gelukkig had ik nog televisie.

Woensdagmiddag lukte het uiteindelijk om iemand te bereiken. De helpdeskmedewerker hoorde mijn verhaal aan, vroeg naar wat foutcodes en gaf een aantal instructies voor een reset van het apparaat (druk dit in, druk daarna dat in, houd ingedrukt tot je op je tv dit en dat ziet, laat dan los, en wacht even). Die reset hielp niet, maar de instructie aan de telefoon was: doe dat, wacht even een kwartier en dan moet-ie het weer doen.

Zo'n bui zie je van veraf hangen natuurlijk: "dan moet-ie het weer doen". Ik twijfelde daaraan, maar kreeg een 99% oplossingsgarantie van de UPC-meneer. Okay dan, kan ik weinig tegenin brengen, dus proberen maar.

Twee uur later, toen ik weer had gebeld en in de wacht gehangen omdat ik natuurlijk onder die 1% viel, kreeg ik een wat meer gespecialiseerde UPC-meneer aan de lijn. Hij ging veel dieper op het probleem in, liet me via m'n laptop wat zaken opzoeken op het apparaat en wat andere handelingen uitvoeren. Ik had inmiddels, door de suggesties van zijn collega enkele uren eerder, ook al geen televisie meer, omdat de box niet eens meer wilde opstarten. Het is overbodig om te zeggen dat ook dit telefoongesprek niet tot de oplossing leidde, maar dat zag de medewerker zelf ook al in, omdat er een monteur werd ingepland.

"Mooi", dacht ik nog. "Als die er over een paar uur is, is het weer opgelost."

Niet dus. De monteur kan niet eerder komen dan… zaterdag. Het Horizon product is zo gewild dat alles vol zit en sommige klanten iets langer moeten wachten op het product. Dat heeft echter, blijkbaar, ook invloed op de support voor bestaande klanten. Er was geen enkele monteur eerder beschikbaar dan aanstaande zaterdag, in de middag. Dat betekent dat ik van dinsdag tot en met zaterdag geen internet en geen televisie heb. En aangezien de box ook telefonie doet: als ik daar gebruik van had gemaakt zou dat het vast ook niet doen. 

Vier dagen lang ben ik ontstoken van beide diensten van UPC, omdat het aansluiten van nieuwe klanten prioriteit heeft boven het bieden van service aan bestaande klanten. Vier dagen! Of als je naar boven afrondt: vijf dagen! Ik werk gedeeltelijk thuis, juist in het tweede deel van de week, en heb dus moeten uitwijken naar koffiecafés en andere locaties om bepaalde werkzaamheden te kunnen doen.

Ik moet hierdoor weer terugdenken aan Curaçao. Toen we daar net introkken was er ook geen internet. Het aanvragen duurde drie weken, en de aanvraag is niet op dag één gedaan, dus zeg maar dat we een maand geen internet hadden. Dat was enigzins acceptabel: een tropisch eiland is toch iets anders dan een grote stad in Nederland, het eiland is minder modern, diensten zijn daar niet altijd even sterk en de dienstverlening is gewoon nogal laks op sommige punten. We moesten mentaal een knop omzetten om te accepteren dat we nu eenmaal internetloos waren. Dat was lastig, maar gezien de omstandigheden wel te doen. 

Dit is anders: ik woon in Nederland. Een beschaafd westers land, in één van de grote steden, en ik heb geen internet. Nou wil ik ook niet de nerd uithangen die het hebben van toegang tot het internet verwart met de eerste levensbehoeften, maar damn, dat dat kan in 2012. En dat UPC het blijkbaar acceptabel vindt om mij meerdere dagen in die situatie te laten. Enkele uren is al slecht, maar begrijpelijk. Ze kunnen nu eenmaal niet heksen. Toen ik woensdag, na ruim 24 uur, pas iemand te pakken kreeg was de situatie al niet meer acceptabel, en het zou alleen maar erger worden.

UPC is de laatste jaren erg goed bezig met hun dienstverlening: de Chello-dagen van slechte verbindingen en een nonexistente klantenservice zijn al lang voorbij. Ze hebben een product gelanceerd dat, met een beetje bijschaven, een heel gaaf platform kan worden, en zijn qua klantenservice ook prima op weg, zowel telefonisch als online. Daar mogen best wat pluimen voor gegeven worden.

Het is dan eigenlijk dus extra jammer dat er nu weer van die missers gemaakt worden. Medewerkers die verkeerde adviezen geven (en daarmee de situatie verergeren) en monteurs die pas na enkele dagen langs kunnen komen. Ik hoop dat, als Horizon wat langer draait, de kennis bij de helpdesk vergroot en de monteurs gewoon weer vlot langs kunnen komen, want dat is vitaal in een situatie als deze.

Tot die tijd een klein adviesje: als UPC bij jou thuis je internet komt vervangen door Horizon, bewaak je kabelmodem met je leven. Je weet nooit wanneer je 'm weer nodig hebt.

tl;dr: Ik heb geen internet. Boe-hoe.

Ik kan me nog herinneren dat het me vroeger, toen ik een klein pubertje was en bij mijn moeder woonde, heel gaaf leek een eigen telefoonlijn te hebben. Een eigen toestel op mijn slaapkamer, met mijn eigen telefoonnummer. Ik kon dan bellen en gebeld worden op mijn telefoon, die alleen van mij was. Dat had iets gaafs. Iets onafhankelijks, en da's erg belangrijk voor een puber. Ik had het op tv en in films gezien, dus het was cool.

Die lijn heb ik nooit gekregen. Een extra nummer en telefoonlijn is veel te duur, dat slaat nergens op. Dus helaas. Maar tijdens mijn tienerjaren begon mobiele telefonie vorm te krijgen. En dat bood mogelijkheden!

Mijn eerste eigen nummer kreeg ik toen ik een Maxer kreeg. Dat was een semafoon, rond die tijd ook door KPN aan jongeren gemarket onder de naam Buzzer, waarmee je getallen kon ontvangen. Een pieper dus. Je kon mijn nummer bellen, een getal intikken en ophangen. Ik kreeg dan dat getal op mijn Maxer te zien. Die was van CallMax, een bedrijf dat nog bestaat en toen een actie had voor nieuwe jongerenklanten van de ABN Amro.

Een jaar later deed Pepsi een actie met de re-releases van de klassieke Star Wars films. Die kwamen toen opnieuw in de bioscoop als opwarmertje voor de tweede trilogie aan films. Bij Pepsi kon je een Space Maxer winnen, of krijgen, of weet ik veel, waarmee je tekst kon ontvangen. Die tekst moest ingesproken worden op het telefoonnummer dat erbij hoorde, en werd dan door een computer omgezet naar echte tekst. Dat was nog veel cooler. Ik had er zo eentje, en was er dolblij mee, ook al sloeg het nergens op.

Maar het allercoolste en leukste en gaafste kwam daarna: mijn eigen mobiele telefoon! Een eigen telefoonnummer, net als mijn Maxers, maar dan eentje waarop ik daadwerkelijk telefonisch te bereiken was. En waarnaar je kon SMS'en. Wat waren die Maxers toen ineens stom zeg. Dit was the real thing! Mijn eerste telefoon was een Philips Diga, een koelkast met een klein antennetje bovenop en een schuifklepje over het toetsenbord. Het was een telefoon met een Libertel iZi pakket. Dat was het allereerste prepaid telefoonpakket. Gloednieuw, want Libertel (dat tegenwoordig Vodafone heet) was de eerste aanbieder die het mogelijk maakte een telefoon te bezitten zonder een abonnement te hoeven afsluiten. KPN volgde heel snel erna en, zo herinner ik me nog, deed heel erg hun best te doen alsof het hun idee was. Inmiddels is het merendeel van de mobiele aansluitingen een prepaid aansluiting.

Ik ga je niet vervelen met alle telefoons die ik sindsdien heb gehad. Ik ben na Libertel naar Ben overgestapt, dat later T-Mobile ging heten, want die had een laag tarief en een cool Nokia dingetje, en heb het telefoonnummer van mijn Philips Diga toen meegenomen. Ik heb dat telefoonnummer nog steeds, wat betekent dat ik al 11, 12 of misschien wel 13 jaar hetzelfde nummer heb. En tot ik aan de iPhone ging heb ik ook merktrouw vastgehouden aan Nokia.

Een eigen vaste telefoon heb ik niet meer nodig gehad. Ik had mijn eigen nummer, en niet alleen was ik daarmee onafhankelijk en kon ik ermee doen wat ik wilde, ik hoefde ook niet meer naar telefooncellen te zoeken om taxi's of naar huis te bellen. Heerlijk bevrijdend voelde dat.

Tegenwoordig is het doodnormaal om een mobiele telefoon te hebben, zelfs voor hele jonge tieners. En we noemen het niet eens meer mobiele telefoons. Het zijn nu gewoon telefoons. Nog maar heel zelden hoor je iemand spreken over "mijn GSM", of "m'n nul-zes". Misschien hoor je nog wel eens "mijn mobiel" want dat klinkt leuker dan telefoon, maar het onderscheid tussen vaste en mobiele telefoons verschuift: een vaste telefoon heeft tegenwoordig de toelichting 'vast' nodig, want 'een telefoon' is tegenwoordig eerder een mobiel dan een vast toestel.

Daarom vroeg ik me gisteren af of er nog veel mensen zijn met een vaste telefoon. Ik kan me voorstellen dat gezinnen die een gezamenlijk nummer willen er nog eentje hebben, of mensen die budgettair de voorkeur geven aan een vaste lijn.

Zelf heb ik, toen ik een aantal jaar terug mijn eerste eigen flatje had, een telefoonlijn aangevraagd omdat ik ADSL wilde. Daarbij was een KPN-aansluiting toen verplicht. Of nodig, eigenlijk. In het begin heb ik ook nog een vast toestel erop aangesloten, maar ik deed er niks mee. Ik had immers een veel handiger, moderner, hipper en niet te vergeten mobieler toestel, waarmee ik veel beter kon bellen. En dat was nog voordat ik mijn eerste smartphone had. Ik gaf ook niemand mijn vaste 010-nummer. Toen ik eigenlijk alleen nog maar door telemarketeers gebeld werd heb ik het toestel losgekoppeld. Sinds ik in Curaçao heb gewoond heb ik mijn KPN-aansluiting ook opgezegd. Na terugkeer heb ik kabelinternet genomen, zonder noodzaak voor een vaste aansluiting.

Op Twitter kreeg ik een aantal verschillende redenen voor een vaste telefoonlijn. De kosten waren een argument: bellen via een landlijn is goedkoper dan via een mobiel toestel. Soms niet alleen vanwege het tarief per minuut, maar omdat het in een goedkoop triple play pakket zit, samen met televisie en internet. Ook mijn eerder genoemde ADSL-reden kwam voorbij; de lijn is simpelweg nodig om internet te kunnen hebben (wat overigens niet geldt voor alle providers). En anderen hebben een zakelijke reden.

Het komt er, zo kreeg ik een beetje het idee, op neer dat als je nu nog een vaste telefoonlijn hebt, je daar waarschijnlijk een reden of verklaring voor hebt. Ik denk dat er niet zoveel huishoudens meer zullen zijn die een vaste lijn laten aansluiten "omdat dat gebruikelijk is" of omdat ze geen andere telefoonmogelijkheid hebben. Zij die er een hebben zonder specifieke reden, hebben die waarschijnlijk al jaren, en behouden die uit gewoonte, of omdat nog veel vrienden en familie het telefoonnummer van die lijn kennen.

De telefoon is persoonlijk geworden. Iedereen heeft er eentje, of meerdere, en het telefoonnummer is jouw eigen nummer. Hoe vaak bel je nog iemand, om vervolgens naar die persoon te vragen? En ik tel dan zakelijke nummers niet mee. Het is tegenwoordig veel zeldzamer dat een telefoon niet opgenomen wordt. Wanneer een toestel op stil staat, of vergeten is, krijg je wel eens geen gehoor. Of als iemand geen zin heeft (jou) op te nemen. Maar 'niet thuis' is geen argument meer.

De vaste telefoon sterft uit, en zijn opvolger is alweer aan een nieuwe fase toe: een van de minst gebruikte functies op mijn telefoon, is de telefoon.

Ik ben een nonchalante reiziger. Dat merk ik aan mezelf, wanneer ik de trein, metro of het vliegtuig neem. Er is niks nieuws of bijzonders (meer) aan, dus ik doe mijn ding en ik stap op het voertuig, zonder over al te veel zaken na te denken.

Dat heeft me al eens opgebroken: in London was ik in 2008 zo gewend aan het metronetwerk en de luchthaven London City, dat ik na een weekendje weg op m'n dooie akkertje, en niet al te ruim op tijd, naar de luchthaven ging. Ik ging wel iets vroeger van huis, maar niet veel vroeger en had dus geen vertragingsruimte. Onderweg stopte de metro echter: eindstation, we gaan niet verder, want werkzaamheden. Oei. Even een omweg zoeken. Ook afgesloten. Dan maar de bus. Die was te langzaam. Lang verhaal kort: uiteindelijk kwam ik hijgend aan bij de incheckbalie en besloot men bij de gate dat het te laat was: vliegtuig gemist. Dat krijg je als je er niet op rekent een flinke vertraging te krijgen. Dat de betreffende vlucht een soepele (late) inchecktijd heeft helpt ook niet: daar word ik blijkbaar te laks van.

Afgelopen week had ik weer iets, op Schiphol. Ik reisde met een tas, waarin ik een schoudertas als handbagage had zitten. Het plan: schoudertas eruit op de luchthaven, grote tas inchecken en kleine tas mee in de cabine voor tijdschriften en reispapieren enzo. Onderweg, in de trein, had ik echter mijn portemonnee in het zijvak van de grote tas zitten, en door mijn "dit is allemaal niet bijzonder, ik hoef niks te dubbelchecken want ik weet het allemaal wel"-houding vergat ik die eruit te halen. Resultaat: portemonnee ging mee het ruim in. Help!

Ik heb, toen ik daar naderhand achterkwam, nog geprobeerd te kijken of ik die portemonnee er nog uit kon laten halen, hoewel ik verwachtte van niet, en dat ging inderdaad niet. Als mijn tas eruit gevist moet worden houdt dat het hele proces op en kan de vlucht vertragen, aldus het luchthavenpersoneel. Ik moest maar hopen dat mijn portemonnee niet gestolen zou worden of doodleuk uit het misschien niet volledig dichtgeritste zijvakje zou vallen.

De vlucht was uiteindelijk bijna vijf uur vertraagd, dus ik dacht: ik heb tijdswinst! Ben naar een KLM-servicebalie verwezen, alwaar men besloot dat het inderdaad geen kwaad kon even met de bagage-afdeling te bellen. Maar helaas: de vlucht was al ingepakt, dus er was geen mogelijkheid meer mijn tas er weer uit te halen. Ik heb tot de bagage claim in Barcelona, uren later, moeten wachten tot ik wist of ik zwaar in de problemen zat of niet. Die onzekerheid is slopend, maar de opluchting was des te groter toen bleek dat er niets aan de hand was.

De les? Misschien moet ik terug naar de voorzichtige reiziger, die alles dubbelchecked en extra controlestapjes doet. Want vliegen zelf is dan misschien al jaren niet meer spannend, op deze manier wordt het dat weer wel, en niet op een leuke manier.

Lang verhaal kort: hij is besteld. Met shipping naar de UK, van de UK naar Nederland en de u-bent-niet-thuis, dus-we-komen-morgen-weer perikelen van TNT Post heb ik 'm over een maand. That's right, als heel Nederland 'm allang in de winkel heeft gehaald. ;)

Ik heb zitten denken over mijn gebroken iPhone. Hij doet het nog, laat ik dat als eerste zeggen. Zelfs op de plek waar de scheuren in het glas zitten kan ik het touchscreen nog volledig bedienen, swipen, tikken, noem maar op. Mijn probleem, tot het eventueel erger wordt, is een cosmetische; een gebroken iPhone is toch minder cool dan een brand spanking new one.

Reparatie kan 100 euro kosten. Er zijn partijen die het doen voor, zeg, 75 euro, maar daarbij komt nog het opsturen of langsbrengen, dus daar kun je nog wat kosten bij optellen. Daarom rond ik het af naar 100. Plus; zeker wanneer ik 'm opstuur, ben ik 'm een tijdje kwijt. Da's onhandig. Wil ik liever niet.

In juli, da's deze maand, komt iPhone 4 op de markt in de Benelux. Nu al kan ik 'm in de UK gaan halen voor 5 á 600 pond. En eind oktober kan ik mijn T-Mobile contract vervroegd verlengen, over drie maanden dus.

Dat geeft mij een paar opties. Ik kan mijn telefoon laten repareren en er dan tot eind oktober mee blijven werken. Contract verlengen, nieuwe iPhone, totale kosten 100 euro. Of ik repareer 'm niet, rijd straks naar België en koop voor 600 euro een iPhone 4. Of een 3GS, als tussenstap. Dat kost wel 500 euro meer, maar als ik dat doe hoef ik geen nieuw tweejarig contract af te sluiten. Als ik dat doe kan ik volgende zomer de iPhone 5 (of wat z'n naam ook wordt) met een tweejarig contract nemen. Of eenjarig. En het heeft wel wat om je contractperiode te kunnen laten samenvallen met de iPhone release. Als iPhones je ding zijn, natuurlijk.

Dus ik zit daar een beetje over te mijmeren. Ik kan 100 euro uitgeven voor iets dat ik over drie maanden vervang, of ik kan wat dieper in de buidel tasten en mezelf wat aankoopvrijheid cadeau doen. Of ik doe niks en wacht geduldig tot oktober, financieel de slimste optie.

Keuzes, keuzes...

Omdat de Binnenrotte, waar het WK spektakel vandaag plaatsvindt, naast mijn huis is, ben ik vandaag een paar keer naar beneden gelopen om te kijken en foto's te maken. Een beetje foto's van m'n telefoon Twitteren, een beetje filmen met de camera, dat werk. En in al dat gedoe doe ik een beetje rommelig in het wegstoppen van m'n telefoon, die vervolgens uit mijn hand glijdt. Pets! Face down op de tegels. Alles doet het nog (denk ik), maar damn, dit is wel kut; mijn contract met T-Mobile kan pas in oktober worden verlengd...

Ik was vanmiddag bij Albert Heijn, waar onderin het krantenrek een Panini stickeralbum lag. Zo eentje om voetbalplaatjes van het WK in te plakken. Dat deed me eraan denken dat ik daar tijdens Italia '90 ook aan deed.

En toen bedacht ik me dat dat twintig jaar geleden is en ik dus ouder ben dan ik me voel. :P

Dit is mijn auto. Sinds een paar maanden -- het begon al in Curaçao -- heb ik m'n oog laten vallen op een Kia Picanto om als mijn eerste auto te kopen zodra ik in Nederland was. Vorige week is dat ook gelukt.Yay!

Ikzelf, drie jaar geleden: "Ik geef wel een seintje als de housewarming eraan komt. Want die hou ik deze keer wel."

Die heb ik dus nooit gehouden. Misschien moet ik die schade eens inhalen als ik weer in m'n appartementje woon...

Toen ik deze post schreef dacht ik: als ik nu elke maand een update schrijf, heb ik weer een stok achter de deur om te blijven hardlopen. Dat werkte niet echt, en mijn hardloopschema is ook wat onregelmatiger geworden. Is dat omdat ik lui word en het niet volhoud? Misschien een beetje.

Een beetje is het ook te wijten aan andere zaken: familie op bezoek en een hele week in touw, dus even het hardlopen laten schieten. Of spierpijn in mijn been, dus kortere rondjes rennen of even een wat langer aantal dagen tussen workouts. Of een hond die me in mijn been bijt, waardoor ik niet kan staan of lopen, laat staan rennen.

Ik denk dat het wel iets is dat ik weet vol te houden. Ik moet hier op Curaçao nog even een hond-loze route vinden (of een stok meenemen tijdens het lopen), maar ik ga het wel weer oppakken en weer een ritme inbouwen. Dat is wel te doen. De echte uitdaging komt in Nederland; weet ik het daar weer op te pakken, in een ander klimaat en een andere omgeving?

De tijd zal het leren.

Overigens is mijn RunKeeper profiel de laatste tijd niet meer representatief; de GPS (en wifi) op mijn iPhone zijn kapot (lijkt het), dus ik kan geen metingen meer doen. Een todo voor Nederland: iPhone laten fixen of vervangen.

Zo aan het einde van de eerste maand van het jaar is het goed om eens te kijken hoever we zijn met 2010. Na enig onderzoek zeg ik: we zijn op een twaalfde.

Okay, da's flauw, maar ik roep wel eens in december dat je nog een maand hebt om je goede voornemens waar te maken. Ik doe daar nooit echt aan, voornemens, want ik leef niet per jaar, maar gewoon per minuut. Of dag. Of in ieder geval niet in vastomlijnde vooraf bepaalde blokken. Dit jaar heb ik echter wel een voornemen bedacht: hardlopen.

In december kwam ik op het idee om vaker te gaan hardlopen. Zeker hier op het eiland is dat iets waar ik redelijk eenvoudig mee kon starten, vond ik. Gewoon schoenen aantrekken en gaan. Ik heb me toen bedacht dat ik gewoon eens zou moeten gaan beginnen met hardlopen en kijken of dat iets is dat ik kan volhouden. Het goede voornemen voor 2010 was geboren: ik ga proberen een vast hardloopritme te ontwikkelen, waarin ik steeds langer en verder zal lopen, naarmate mijn conditie groeit. Ik hoef geen marathonloper te worden; gewoon een gezond ritme met als resultaat een betere conditie is voldoende. En een beetje gewicht verliezen is ook welkom.

Om me hierin te ondersteunen heb ik een beetje rondgeneusd op fora en websites waar wordt gesproken over hardloopschema's, langzaam opbouwen, goed schoeisel en al dat soort zaken. Je kunt immers niet zomaar wat schoenen gaan aantrekken en een end gaan rennen. Toen ik dat deed in december begon ik na twaalf minuten intervalrennen vlekken te zien en ben ik de rest van de dag doodop geweest. Goed opbouwen was dus het devies, en ik moest een schema hebben waarin ik het kon volhouden om een minuut of twintig, dertig bezig te zijn zonder halfdood te gaan.

Daar heb ik Runkeeper voor gevonden. Enorm handig: het is een iPhone applicatie die met behulp van GPS kan bijhouden welke route je hebt gelopen, en daar wat statistiekjes bij kan tonen. Dat werkt motiverend: na je rondje hardlopen even kunnen kijken of je er veel op vooruit bent gegaan qua snelheid of afstand. En op een kaart kunnen zien waar je hebt gelopen.

Maar wat helemaal geweldig is aan Runkeeper is dat je er een workout in kunt definieren. Je kunt aangeven dat je anderhalve minuut wilt rennen, dan anderhalve minuut lopen, dan een minuut rennen, en ga zo maar door. Als je dan je training start hoor je om de zoveel minuten "next interval, one minute, thirty seconds, steady" waardoor ik weet dat ik harder moet lopen. En net zo goed aan het einde van dat interval: ik weet wanneer ik weer rustiger moet (of soms 'mag') gaan lopen. En intussen speelt er gewoon een muziekje op de achtergrond.

De eerste paar weken van dit jaar heb ik ongeveer drie keer per week gerend. Deze week heb ik besloten even rustiger aan te doen, want mijn gebrek aan conditie en goede schoenen (ik ren nu op mijn Chucks en dat zijn nou eenmaal geen hardloopschoenen) zorgden al tijdens het rennen voor wat spierpijn in de kuiten en hielen, dus ik ren nu twee keer per week, maar dat bouw ik het liefst binnen een paar weken weer op naar drie. Met beleid, dat wel.

Want hardlopen is lekker! Even eruit, over een zandweg een stuk rennen, even lekker bewegen, zweten en energie verbranden voelt best wel heel goed. Mijn uithoudingsvermogen stijgt maar heel marginaal, maar ik ben zelf op dagelijkse basis veel minder suf dan voordat ik regelmatig ging hardlopen. Binnen een maand nadat ik aan mijn voornemen ben begonnen heb ik er dus al voordeel van, en als mijn conditie een beetje toeneemt kan dat alleen maar beter worden.