Deprecated: The each() function is deprecated. This message will be suppressed on further calls in /data/sites/web/breulsorg/data/ZendFramework-1.11.7/library/Zend/Cache/Backend.php on line 66

Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /data/sites/web/breulsorg/data/ZendFramework-1.11.7/library/Zend/Cache/Backend.php:66) in /data/sites/web/breulsorg/data/breulslog.live/application/modules/frontend/Bootstrap.php on line 15
Breuls.log / Categorie: Running
Ik ben Peter Breuls. Ik schrijf webapplicaties in PHP, filmreviews en onregelmatig iets op deze weblog. Welkom!
Onder de naam Devize ben ik beschikbaar als developer of consultant voor websites of webapplicaties.
Ik ben werkzaam als Administrator bij online community FOK! en als Lead Developer bij frontoffice-leverancier SIMgroep.

Mijn eerste race: gefinisht op de Coolsingel

Runningreageer

Tja, als ik aankondig dat ik een race ga hardlopen moet ik achteraf ook even vertellen hoe het is gegaan, natuurlijk. Het ging goed! Niet perfect, maar ik ben ruim binnen de deadline over de finish gekomen en daar ging het uiteindelijk om.

Zoals ik zaterdag schreef; ik wil al jaren 'ooit eens' een afstand lopen in het Marathonweekend in Rotterdam. Niet dé Marathon, dat is alleen voor de echte helden, maar gewoon een beginnersafstandje. Ik had mijn zinnen gezet op de AD City Run, die met 4,2 kilometer lengte ook wel de 'mini marathon' wordt genoemd (en ooit officieel zo heette).

Als eeuwige beginner ben ik in de herfst weer langzaam begonnen met trainen tot ik een paar maanden terug het idee kreeg dat het toch niet echt opschoot. Pushte ik mezelf niet ver genoeg? Komt de vooruitgang nog wel? Moet ik gewoon geduld hebben en het tempo blijven volgen? Mijn idee was om in de maanden voorafgaand aan dit weekend elke maand een kilometer langer te kunnen hardlopen, al dan niet aan één stuk. Ik schreef zaterdag al dat er wat hobbels op de weg lagen (ha ha, weer een running gag. I'm on fire!) en het doel, namelijk de City Run aan één stuk uitrennen, niet echt meer gehaald kon worden. Dus ik ging voor 'binnen de deadline uitlopen' (die staat op drie kwartier) en dan hopen dat ik niet precies op 44 minuten en 59 seconden binnenkom, natuurlijk.

Mijn training, de laatste weken, bestond uit het zoeken van een evenwicht tussen stukjes rennen en wandelpauzes om mijn scheen- en kuitspieren een mogelijkheid te geven op adem te komen. Dat ging best redelijk, maar soms wat krap qua tijdplanning omdat ik tijdens sommige wandelpauzes zelfs moest stoppen en zitten om de spanning van mijn spieren weg te laten trekken. Ik gebruikte Runkeeper om mijn tempo in de gaten te houden (en me elke minuut een update te geven) en als ik boven de 10 minuten per kilometer uit zou komen, zou 4,2 kilometer in 45 minuten dus kantje boord zijn. Uiteindelijk was ik zaterdag dus best nerveus of ik niet te lang zou gaan doen over het finishen, want ik zat tijdens de training vaak over de 9 minuten en ik had de hele 4,2 nog nooit in een training gedaan; zou ik helemaal aan het einde zo kapot zijn dat het tempo enorm lager zou komen te liggen?

Nee! Helemaal niet. De race zelf ging zoals de trainingen; stukjes rennen met beleid (niet te snel om problemen te voorkomen) en tijdens de wandelpauzes proberen te ontspannen. Ben ook af en toe even op een stoeprandje gaan staan stretchen. Dat hielp wel. En uiteindelijk kwam ik weer aan op de Coolsingel. Heb daar eerst een stukje gerend, toen nog heel even gewandeld, en het laatste stuk lekker voluit rennend voltooid. En toen kon ik eindelijk doen wat ik zo leuk vind aan hardlopen; me lekker laten gaan, tempo erin gooien. Ik hoefde me niet meer in te houden omdat ik mijn 'kracht moest bewaren zodat ik de race nog kan uitlopen', want ik wás de race aan het uitlopen! En hard! Ik slalomde om de laatste voorgangers heen, versnelde voor de finish nóg een stukje (wat gezien het gejuich werd opgemerkt door de toeschouwers) en kwam met een eindtijd van 35 minuten en 28 seconden over de finish.

Die eindtijd is helemaal niet zo indrukwekkend voor een gemiddelde hardloper, maar ik was de rest van de dag zo trots als een pauw. Ik heb 'm uitgelopen, ik heb het ruim binnen de tijd gedaan en het voelde heerlijk. En in de roes vergat ik bijna dat ik wel degelijk pijn en moeite heb gehad onderweg; ik was een superheld en niemand kon me anders vertellen. Puh.

De volgende dag heb ik met veel respect naar de Marathon gekeken. Kan ik die ooit ook lopen? Ik ga er mijn zinnen niet op zetten, maar ik vind wel dat als ik, wanneer ik verder getraind ben, wel normaal kan lopen en het idee heb dat een marathon haalbaar kan zijn in de toekomst, ik ook moet proberen ervoor te gaan. Maar voorlopig is dat toekomstmuziek. Het eerstvolgende doel is een 5k; die doe ik mogelijk in de herfst, zodat ik de hele lente en zomer nog lekker ontspannen en zonder teveel tijdsdruk kan trainen. En volgend jaar ga ik mijn tijd op de 4,2 verbeteren. Of, als ik tegen die tijd vind dat ik het kan, ga ik voor de eerstvolgende afstand, de kwart-marathon.

Maar eerst die 5k. Daarna zie ik wel verder.

Run Breuls, Run

Runningreageer

Nou, vandaag is de AD City Run. Het wordt niet wat ik had gehoopt (een vlotte race, lekker een mooie tijd neerzetten, en zo), maar ik ga 'm dit jaar tenminste wel doen.

Ik roep al jaren, omdat ik mezelf al jaren "beginnend hardloper" noem (want ik geef het steeds op en dan moet ik een paar maanden later weer bij het begin beginnen), dat het me leuk lijkt om een keer bij de Rotterdam Marathon een kleine afstand te lopen. Naast de 42,2 km is er namelijk ook een 10,5, een 4,2 en een paar kinderafstanden. Die 4,2 kilometer, wat natuurlijk 1/10e marathon is, heet de AD City Run en eind 2016 besloot ik me aan te melden voor de editie van 2017. In de aanloop ernaar, zo'n maand of twee voor de race, besloot ik in overleg met een fysiotherapeut toch maar niet mee te doen, want dat zou niet verstandig zijn. Ik had klachten in mijn kuiten/schenen; spierkrampen, alles trok samen, lopen werd ontzettend moeilijk omdat mijn spieren niet wilden. Na een aantal behandelingen en oefeningen heb ik in de loop van 2017 het hardlopen weer opgepikt tot de inschrijving voor de City Run van 2018 opende. Toen ben ik weer meer gaan trainen.

Hoewel ik in eerste instantie dacht dat mijn klachten van vorig jaar verdwenen waren, kwamen ze een paar weken geleden, toen ik het aantal trainingen per week langzaam probeerde op te voeren, weer terug. Ik ben de afgelopen maanden een paar keer ziek geweest (verkoudheid, niets bijzonders), waardoor ik een paar pauzes in mijn training heb moeten inlassen, en het gebrek aan vooruitgang baarde mij zorgen over het halen van de 4,2 km. Ik was eind februari, op de loopband, namelijk nog niet verder gekomen dan ongeveer 2,5km en met nog een maand te gaan werd het goed voorbereiden voor bijna het dubbele wel een uitdaging.

Dus in maart wilde ik wat vaker trainen. Geleidelijk, en met voldoende rekoefeningen om te boel te ondersteunen, en ook niet in té grote stappen vooruit, wilde ik een comfortabele 3, misschien 3,5 km halen zodat de race zelf nog maar een klein extra stapje was. Tijdens mijn laatste paar trainingen, inmiddels lekker in de buitenlucht, werd het me echter duidelijk dat het niet helemaal ging lukken; na een ren-interval kwam de kramp (of eigenlijk gewoon pijn) tijdens het wandelen opzetten op zo'n manier dat ik soms zelfs moest gaan zitten. En wanneer je zit kom je niet vooruit, terwijl de klok doortikt.

Ik verwacht dat het vandaag niet veel anders gaat; mijn benen zijn niet voldoende getraind om ruim vier kilometer te rennen, zelfs niet met grote wandel-intervals. Ik kán de afstand afleggen, want zo lang is het nou ook weer niet, maar de City Run moet binnen 45 minuten uitgelopen worden als je wil dat je finishtijd nog gemeten wordt. Ik heb een intervalschema bedacht en dat in Runkeeper ingesteld, dat het mij in staat moet stellen de race uit te lopen. Of dat lukt hangt af van hoe het loopt (dat was een running gag, ha ha), maar of ik het vandaag haal of niet; ik doe na het al jaren te willen eindelijk mee aan één van de afstanden van de Rotterdam Marathon. Ik start op de Coolsingel (de oude, want maandag begint de drie jaar durende verbouwing) en hopelijk finish ik er ook.

Heldenrun 2011

Runningreageer

In september 2011 rende een groep enthousiaste renners een alternatieve Dam-tot-Damloop. Niet in Noord-, maar in Zuid-Holland, en wel van Schiedam naar Rotterdam. Nu heeft Schiedam wel een Dam, maar Rotterdam niet: 'onze Dam' is de Hoogstraat, op het punt waar deze met de Binnenrotte kruist. 

Ik was tijdens de hardlooptocht, die ongeveer tien kilometer besloeg, aanwezig om de boel te filmen en maakte meteen dezelfde dag een teaser van 30 seconden, volledig voornemens om een week later de afgemonteerde en op muziek gezette video te kunnen tonen. Dat kwam er niet echt van, enerzijds vanwege tijdgebrek en anderzijds  omdat ik nou eenmaal een video-newbie ben en gewoon niet de juiste kwaliteit geëxporteerd kreeg toen de montage eenmaal af was.

Om die laatste reden heeft de video, gemonteerd en voorzien van muziek, een tijdje stof liggen happen. Tot onlangs, toen ik dacht "ach, het kan zo ook wel". En dus staat-ie nu online. De Heldenrun 2011. Enjoy.

#Heldenrun 2011 - de teaser

Runningreageer

Vandaag was in Noord-Holland de Dam Tot Damloop; een hardloopevenement waarbij renners van Amsterdam naar Zaandam rennen. De afstand is 10 mijl, oftewel 16 kilometer. 

In Schiedam stond vanmorgen een groep #helden klaar om een schaduwrace te doen: de #Heldenrun 2011 editie Dam tot Rotterdam. Vanaf de Dam in Schiedam tot wat grofweg de Dam in Rotterdam genoemd mag worden renden de renners dezelfde afstand als de Noord-Hollanders. Ik was erbij om te filmen en hoop daar nog een leuke compilatie van te kunnen klussen, maar hier is alvast een kleine teaser van 30 seconden met een paar beelden.

Rent u voor de hond

Runningreageer

Vorig jaar rond deze tijd was ik een ijverig hardloper. Enkele keren per week ging ik bij thuiskomst uit m'n werk een rondje hardlopen. Ik had een vast rondje, dat liep over een gebied achter het park waar we toen woonden. Er was een stuk weg, gevolgd door een stuk zandpad dat weer aansloot op een andere zandweg. Leuke route. Stikheet, want het was in Curaçao, maar ik heb die hitte altijd een prettige aanvulling gevonden op de inspanning. Dat merkte ik bijvoorbeeld afgelopen januari, toen ik voor vakantie terug was op het eiland en weer een stukje ben gaan hardlopen. Je zweet veel meer en dat is best prettig.

Anyway, dat was dus vorig jaar rond deze tijd. Of eigenlijk; tot deze tijd. Want op 29 maart kwam er een hond van een van de erven afgesneld, blaffend en dreigend en er niet van gediend dat ik daar langsrende. Hij beet me, en het resultaat liet ik toen zien op bovenstaande foto. Ik heb daarna maanden niet meer gerend, eerst vanwege de spierpijn en later.. ja het verwaterde gewoon. En in mei kwam ik naar Nederland.

Ik weet nog dat ik, na de initiële schok, dacht "he shit, het bloed loopt over m'n schoen". Van wonden weet ik immers dat ze self-healing zijn; huid groeit altijd weer dicht en met een beetje geluk zie je er niks meer van. Dacht ik. 

Nu, een jaar later, zit de beet er nog steeds. Dat ene gat rechtsonder op de foto, waar het bloed nog uit stroomt. Nog steeds en dus waarschijnlijk wel voorgoed zie je daar een donkerrode plek en kun je voelen dat het gewoon een gat in m'n been is. Een blijvend souvernir aan mijn hardloopescapades op Curaçao.

Ik ren inmiddels in Nederland ook weer. In de herfst heb ik wat pogingen gedaan weer in een ritme te komen; niet gelukt. In januari ben ik lid geworden van de Fit For Free die hier om de hoek zit, en daar ga ik regelmatig even langs. En het wordt lente, dus ik ga weer naar buiten. Yay!

Maar die hond.. als ik die ooit nog tegenkom draai ik 'm z'n nek om. Rotbeest.

HeldenRun

Runningreageer

Het is eigenlijk jammer dat ik tot eind augustus heb gewacht om mijn hardlopen weer op te pikken, nadat ik het sinds mijn abrupte onderbreking in Curaçao eigenlijk niet meer gedaan had. Was ik er namelijk eerder weer mee begonnen, dan was ik misschien wat eerder fit genoeg geweest om rondjes mee te lopen met de wekelijkse Heldenrun, wat mij wel leuk lijkt.

De groep Helden die wekelijks op maandag aan de voet van de Erasmusbrug verzamelt om vervolgens een paar rondjes rond de Nieuwe Maas te lopen doet dit voor een groot deel ook als training voor de grote Heldenrun. Dit is een halve marathon, die aanstaande zondag wordt gelopen. Een parcours van 21 kilometer (of 10 km voor de minder fitten) begint om 10 uur op het Grotekerkplein, bij mij (en organisator LokalHeroz) voor de deur dus, en eindigt daar ook weer. Ik ben er wel bij, zij het niet om mee te rennen; ik ga een beetje kijken wat er te filmen valt, zodat er een leuk verslag van kan komen.

Afgelopen maandag was ik aanwezig bij de laatste wekelijkse run voor de grote Heldenrun, waarbij een professionele warming up en cooling down-instructie werd gegeven. Een impressie ervan zie je in bovenstaande video.

Okay, hardlopen

Runningreageer

Toen ik deze post schreef dacht ik: als ik nu elke maand een update schrijf, heb ik weer een stok achter de deur om te blijven hardlopen. Dat werkte niet echt, en mijn hardloopschema is ook wat onregelmatiger geworden. Is dat omdat ik lui word en het niet volhoud? Misschien een beetje.

Een beetje is het ook te wijten aan andere zaken: familie op bezoek en een hele week in touw, dus even het hardlopen laten schieten. Of spierpijn in mijn been, dus kortere rondjes rennen of even een wat langer aantal dagen tussen workouts. Of een hond die me in mijn been bijt, waardoor ik niet kan staan of lopen, laat staan rennen.

Ik denk dat het wel iets is dat ik weet vol te houden. Ik moet hier op Curaçao nog even een hond-loze route vinden (of een stok meenemen tijdens het lopen), maar ik ga het wel weer oppakken en weer een ritme inbouwen. Dat is wel te doen. De echte uitdaging komt in Nederland; weet ik het daar weer op te pakken, in een ander klimaat en een andere omgeving?

De tijd zal het leren.

Overigens is mijn RunKeeper profiel de laatste tijd niet meer representatief; de GPS (en wifi) op mijn iPhone zijn kapot (lijkt het), dus ik kan geen metingen meer doen. Een todo voor Nederland: iPhone laten fixen of vervangen.

Hond bijt Breuls

Running4 reacties

Dat hardlopen is allemaal wel leuk, maar, zo bleek gisteren, ook niet zonder gevaren. Ik was een rondje aan het rennen over de weg achter het park waar we wonen. Daar loop ik wel vaker, en altijd zijn er honden bij de huizen die daar staan, die vanachter hun hek ijverig blaffen en springen en met me meerennen. Vind ik altijd wel leuk, maar ik heb nooit precies geweten of dat enthousiasme of waakhondengedrag was.

Tot gisteren.

Niet alle erven zijn afgesloten, namelijk. Sommigen zijn gewoon open, en dat betekent dat de hond des huizes er ook af kan. En gaat. En denkt dat-ie ook daar de goede vrede moet bewaren. Ik rende voorbij zo'n erf en kreeg een hond achter me aan. Letterlijk. En hij meende het. Voor ik het wist voelde ik zijn kaak om mijn kuit klemmen, vasthouden en doorbijten. Auw! De hond rende snel weg, maar ik bleef verbaasd, verontwaardigd en, eh, oja, gewond staan.


Ik was gewoon verdomme in mijn been gebeten! Het bloed gutste over mijn schoen, dus ik besloot maar naar huis te gaan, want dit ging niet goed. Onderweg heb ik nog iemand gevonden die een beetje schoonmaakwerk wilde verrichten (beetje alcohol erop, goed tegen infectie), maar een doktersbezoek was niet te vermijden.

Bij de huisarts werd de wond opnieuw schoongemaakt en kreeg ik een recept voor een tetanusinjectie. Moest ik bij de apotheek gaan halen en dan terugkomen. Eh, gaan halen? Ja, of ik even naar de apotheek wilde gaan (die zat op 10 minuten lopen afstand) en dan terugkomen zodat ze de prik konden geven. Die hebben ze blijkbaar zelf niet liggen. Op de huisartsenpost.

De apotheek was dicht, dus ik kon met lege handen terug naar de huisarts, die me vertelde dat ik dan de volgende dag maar terug moest komen. Dat was vandaag, dus naar apotheek en huisarts geweest, prik gekregen, nieuw verband om de wond en volgende week terugkomen voor controle. Niet zo spannend allemaal.

Maar dat hardlopen... moet ik nou voortaan bescherming meenemen?

Hardlopen

Running3 reacties

Zo aan het einde van de eerste maand van het jaar is het goed om eens te kijken hoever we zijn met 2010. Na enig onderzoek zeg ik: we zijn op een twaalfde.

Okay, da's flauw, maar ik roep wel eens in december dat je nog een maand hebt om je goede voornemens waar te maken. Ik doe daar nooit echt aan, voornemens, want ik leef niet per jaar, maar gewoon per minuut. Of dag. Of in ieder geval niet in vastomlijnde vooraf bepaalde blokken. Dit jaar heb ik echter wel een voornemen bedacht: hardlopen.

In december kwam ik op het idee om vaker te gaan hardlopen. Zeker hier op het eiland is dat iets waar ik redelijk eenvoudig mee kon starten, vond ik. Gewoon schoenen aantrekken en gaan. Ik heb me toen bedacht dat ik gewoon eens zou moeten gaan beginnen met hardlopen en kijken of dat iets is dat ik kan volhouden. Het goede voornemen voor 2010 was geboren: ik ga proberen een vast hardloopritme te ontwikkelen, waarin ik steeds langer en verder zal lopen, naarmate mijn conditie groeit. Ik hoef geen marathonloper te worden; gewoon een gezond ritme met als resultaat een betere conditie is voldoende. En een beetje gewicht verliezen is ook welkom.

Om me hierin te ondersteunen heb ik een beetje rondgeneusd op fora en websites waar wordt gesproken over hardloopschema's, langzaam opbouwen, goed schoeisel en al dat soort zaken. Je kunt immers niet zomaar wat schoenen gaan aantrekken en een end gaan rennen. Toen ik dat deed in december begon ik na twaalf minuten intervalrennen vlekken te zien en ben ik de rest van de dag doodop geweest. Goed opbouwen was dus het devies, en ik moest een schema hebben waarin ik het kon volhouden om een minuut of twintig, dertig bezig te zijn zonder halfdood te gaan.

Daar heb ik Runkeeper voor gevonden. Enorm handig: het is een iPhone applicatie die met behulp van GPS kan bijhouden welke route je hebt gelopen, en daar wat statistiekjes bij kan tonen. Dat werkt motiverend: na je rondje hardlopen even kunnen kijken of je er veel op vooruit bent gegaan qua snelheid of afstand. En op een kaart kunnen zien waar je hebt gelopen.


Maar wat helemaal geweldig is aan Runkeeper is dat je er een workout in kunt definieren. Je kunt aangeven dat je anderhalve minuut wilt rennen, dan anderhalve minuut lopen, dan een minuut rennen, en ga zo maar door. Als je dan je training start hoor je om de zoveel minuten "next interval, one minute, thirty seconds, steady" waardoor ik weet dat ik harder moet lopen. En net zo goed aan het einde van dat interval: ik weet wanneer ik weer rustiger moet (of soms 'mag') gaan lopen. En intussen speelt er gewoon een muziekje op de achtergrond.

De eerste paar weken van dit jaar heb ik ongeveer drie keer per week gerend. Deze week heb ik besloten even rustiger aan te doen, want mijn gebrek aan conditie en goede schoenen (ik ren nu op mijn Chucks en dat zijn nou eenmaal geen hardloopschoenen) zorgden al tijdens het rennen voor wat spierpijn in de kuiten en hielen, dus ik ren nu twee keer per week, maar dat bouw ik het liefst binnen een paar weken weer op naar drie. Met beleid, dat wel.

Want hardlopen is lekker! Even eruit, over een zandweg een stuk rennen, even lekker bewegen, zweten en energie verbranden voelt best wel heel goed. Mijn uithoudingsvermogen stijgt maar heel marginaal, maar ik ben zelf op dagelijkse basis veel minder suf dan voordat ik regelmatig ging hardlopen. Binnen een maand nadat ik aan mijn voornemen ben begonnen heb ik er dus al voordeel van, en als mijn conditie een beetje toeneemt kan dat alleen maar beter worden.