Dat hardlopen is allemaal wel leuk, maar, zo bleek gisteren, ook niet zonder gevaren. Ik was een rondje aan het rennen over de weg achter het park waar we wonen. Daar loop ik wel vaker, en altijd zijn er honden bij de huizen die daar staan, die vanachter hun hek ijverig blaffen en springen en met me meerennen. Vind ik altijd wel leuk, maar ik heb nooit precies geweten of dat enthousiasme of waakhondengedrag was.

Tot gisteren.

Niet alle erven zijn afgesloten, namelijk. Sommigen zijn gewoon open, en dat betekent dat de hond des huizes er ook af kan. En gaat. En denkt dat-ie ook daar de goede vrede moet bewaren. Ik rende voorbij zo'n erf en kreeg een hond achter me aan. Letterlijk. En hij meende het. Voor ik het wist voelde ik zijn kaak om mijn kuit klemmen, vasthouden en doorbijten. Auw! De hond rende snel weg, maar ik bleef verbaasd, verontwaardigd en, eh, oja, gewond staan.

Ik was gewoon verdomme in mijn been gebeten! Het bloed gutste over mijn schoen, dus ik besloot maar naar huis te gaan, want dit ging niet goed. Onderweg heb ik nog iemand gevonden die een beetje schoonmaakwerk wilde verrichten (beetje alcohol erop, goed tegen infectie), maar een doktersbezoek was niet te vermijden.

Bij de huisarts werd de wond opnieuw schoongemaakt en kreeg ik een recept voor een tetanusinjectie. Moest ik bij de apotheek gaan halen en dan terugkomen. Eh, gaan halen? Ja, of ik even naar de apotheek wilde gaan (die zat op 10 minuten lopen afstand) en dan terugkomen zodat ze de prik konden geven. Die hebben ze blijkbaar zelf niet liggen. Op de huisartsenpost.

De apotheek was dicht, dus ik kon met lege handen terug naar de huisarts, die me vertelde dat ik dan de volgende dag maar terug moest komen. Dat was vandaag, dus naar apotheek en huisarts geweest, prik gekregen, nieuw verband om de wond en volgende week terugkomen voor controle. Niet zo spannend allemaal.

Maar dat hardlopen... moet ik nou voortaan bescherming meenemen?

Reacties