Deprecated: The each() function is deprecated. This message will be suppressed on further calls in /data/sites/web/breulsorg/data/ZendFramework-1.11.7/library/Zend/Cache/Backend.php on line 66
Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /data/sites/web/breulsorg/data/ZendFramework-1.11.7/library/Zend/Cache/Backend.php:66) in /data/sites/web/breulsorg/data/breulslog.live/application/modules/frontend/Bootstrap.php on line 15 Breuls.log / Categorie: Film
Ik ben Peter Breuls. Ik schrijf webapplicaties in PHP, filmreviews en onregelmatig iets op deze weblog. Welkom!
Onder de naam Devize ben ik beschikbaar als developer of consultant voor websites of webapplicaties.
Ik ben werkzaam als Administrator bij online community FOK! en als Lead Developer bij frontoffice-leverancier SIMgroep.
De achtste film in het DC Extended Universe laat zien dat er nog voldoende te beleven valt aan de niet-Marvelkant van het superheldenspectrum, in een kleurrijke, knotsgekke actiekomedie rondom Harley Quinn. Serieus; ik had wel verwacht dat deze leuk zou zijn, maar werd meerdere malen positief verrast door de humor en de regie. En Margot Robbie is geweldig als Harley Quinn!
Uncut Gems is het bewijs dat Adam Sandler zeker wel kan acteren; een verhaal dat niets is zonder zijn acteerprestatie toont hem als een obsessieve, gokverslaafde juwelier die maar net lijkt te kunnen voorkomen dat zijn leven bovenop hem instort.
In het derde deel van de Bad Boys-franchise zijn de helden wat ouder geworden, maar zonder veel verlies van energie of doorzettingsvermogen. In een actiefilm die beter te verteren is dan zijn voorganger is er bovendien meer aandacht voor de dynamiek tussen het duo.
De FOK!review vind je hier, en op maandag 20 januari babbelde ik, samen met een paar andere journalisten, met regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah, die met deze film hun Hollywooddebuut maakten. Een verslag van het gesprek staat ook op FOK!.
The Grudge is een remake die het niet voor elkaar krijgt zijn eigen bestaansrecht te verdedigen. Met een onderbenutte cast, rommelig verhaal en weinig inspirerende regie wordt hooguit onderstreept dat simpelweg leunen op een succesvolle titel misschien bioscoopkaartjes verkoopt, maar niet bepaald smaakt naar meer.
De nieuwe Charlie’s Angels is veel leuker dan het publiek redelijkerwijs van deze film had mogen verwachten; een frisse update van het concept, met een prima verhaal, neergezet door een goede cast. Charlie's Angels is ouderwets vermaak, maar wel goed vermaak.
Het verhaal van twee voetsoldaten die een boodschap moeten overbrengen achter de vijandelijke linie. Sam Mendes neemt de kijker mee in een claustrofobische, cinematische ervaring die ontroert, meesleept en fascineert.
Josh Tranks Fantastic Four isn't the worst superhero movie ever made. Let's be clear about that. Joel Schumacher's Batman & Robin still is the worst superhero ever made. Fantastic Four is not. But that's also, partly, because it's not a superhero movie at all.
I know that the film is an attempt at rebooting the failed franchise that delivered us two mediocre-to-bad movies in the noughties. They were simple, clear, fan-serving superhero movies. They told a story about some scientists going into space, getting into an accident and coming out of it on the other end with super powers. It's a very simple, very basic concept. It's not a bad concept. It is, however, an old one, and it has gotten stale. It was already boring a decade ago.
So it's a good thing that this version of Fantastic Four doesn't try to be the same type of movie. In fact, I would go so far as to say that Trank c.s. have tried not to make it about superheroes, but about scientists tinkering with stuff they're not supposed to tinker with. Because most of the movie is spent looking at Reed Richards story. From him zapping little toy cars into another dimension to him going into the dimension himself, and exploring what's on the other end. It's a primal human desire: to explore, to find the boundaries and cross them, and keep trying where others have failed. I'm not going to include a lot of spoilers in this, but I will mention some story elements you might want to check out for yourself before you read on.
The movie starts with Reed, a kid in school, proclaiming that he's working on a teleporting device. He's being ridiculed, but it doesn't really bother him. He just goes on, and meets a classmate, Ben, when he's trying to get a machine part for his device at Ben's father's junk yard. It starts a friendship between the two, in which Ben helps Reed further his science, until Reed is discovered by a scientist, who employs other young promising scientists to try and nurture their scientific drive, who has been working on the same concept. One thing leads to another and after some more explaining, and even a montage, Reed, Ben and two others find themselves in a very dangerous situation on another planet. Cue super powers.
But it's not really the point of the movie to get the main characters their powers. The point is to get them to achieve their goal, in sending stuff to another place and retrieving it. The point is that they get stupid, possibly because they're drunk, and visit the other end of their teleporting gateway themselves. Things go wrong on the other side, because they're young, lack the wisdom to have enough caution, and travel to an unknown place unsupervised. There's a lesson here; it's okay to explore, to find new worlds, to create new technology, but know that you're getting into some seriously dangerous stuff. Know that unexpected things may happen.
And what I think about Fantastic Four is that it, initially, tries to build something around this message. Maybe tries to find out what the message should be. I think the assignment to create a new movie about this classic superhero group has led Josh Trank, Simon Kinberg and Jeremy Slater, who are credited as having written the screenplay together, to try and find a new and more interesting way to approach this. It's more human, thematically richer, less about super powers and being a hero in front of a cheering crowd. In fact, there is no cheering crowd here, and I'm not talking about the audience: there are some heroics, there's some world saving, but in the end, that's not the point of the movie.
In fact, the part of the movie that is about the group working together, using their powers, fighting the bad guy, is by far the most uninteresting part of Fantastic Four. It's where a potentially compelling story, a cautionary tale about tinkering with science, completely falls apart because it suddenly remembers it was supposed to be about a bunch of Marvel characters.
Okay, it's not that the movie was a piece of brilliance up until that point. It was mediocre. It looked at some interesting things in terms of characters, their backgrounds and their motivations, but it was too involved with getting to the superhero part to notice there was a nice little story in there. And that's why a very decent cast didn't really have anything interesting to do, because they were dragged along to what in other iterations of this story would have been the inciting incident in the first act. Fantastic Four should have been a longer movie: it should have taken more time to try and strengthen the story about Reed and the people he meets on the way to his achievement. It could have gone deeper in terms of character. It shouldn't have bothered with a big battle at the end, instead focusing on the human element. Because this movie shows that it knows about the human element; it's acknowledged, examined ever so slightly until, again, someone remembered there was supposed to be some super heroics somewhere.
So, in the end, what is being sold to the audience as a superhero movie really isn't. It's a movie that tries to be something else but acts like it's not allowed to. It's a thing with enough interesting elements to create something brilliant out of, but it just didn't work out. I liked that it tried to be something else, and I'm sad it didn't work out. Fantastic Four is not a horrible mess, but it is a failure, because it's neither what it's supposed to be, nor what it could be. But it's still interesting enough to have a look and see for yourself the stuff that's in there, that could have become that interesting, new take on a team of Marvel characters.
Het is voor Nederlanders altijd wat lastig om te bepalen waar je nu eigenlijk de lijn moet trekken met betrekking tot een film-kalenderjaar. Want als je in januari een film ziet, die in december al uitgekomen is, dan is het een film van vorig jaar. Mag je 'm dan nog wel meerekenen in je jaarlijstje van dit jaar? En hoe zit het als de film in Nederland pas in januari verscheen, maar internationaal al maanden draait? Een film die bijvoorbeeld wel een Oscarnominatie heeft, maar pas in februari verschijnt? Bij welk jaar hoort die film?
Dilemma's voor lijstjesfanaten, natuurlijk. Bij gebrek aan echt belangrijke vraagstukken een goede vervanger, zullen we maar zeggen. Ik moest er ook even over nadenken, dit jaar. Het is awardseizoen en dacht "wat is mijn lijstje eigenlijk?", wat leidde tot de vraag wat er eigenlijk in aanmerking komt voor dat lijstje. Het antwoord is natuurlijk simpel: wat je zelf wilt. Zoek het maar uit. En dat heb ik gedaan. Lijstje van in 2014 verschenen films gepakt en de grenzen niet zo nauw gelegd bij 1 januari, maar wat ruimer: mijn 2014 duurt van 1 januari 2014 t/m 31 januari 2015, en geldt voor films die hun eerste release (in welk land dan ook) in 2014 kregen. Naar mijn idee. Toen naar de films gekeken en een top tien gemaakt. En ik denk dat ik er dan ook wel klaar mee ben. Er komen deze maand nog films uit 2014 in de bioscoop hier. Sommigen heb ik ook wel gezien, maar ze hebben geen invloed op mijn lijstje. Dit moet 'm maar zijn. Van tien naar één en met niet overal even veel gewicht over de exacte onderlinge verdeling:
10. Life Itself
Deze film viel op de rand van mijn zelfgekozen periode nog in de lijst: de documentaire over wijlen Roger Ebert, een gerenommeerd filmcriticus voor de Chicago Sun-Times die in de VS erg bekend was van onder andere een filmprogramma op tv, en wereldwijd vanwege zijn liefde voor film en zijn recensies. De documentaire speelde op het International Film Festival Rotterdam en raakte me diep. Ebert had kanker, en verloor daar uiteindelijk de strijd van. De documentaire volgt hem in de laatste periode van zijn leven (waarin hij zonder onderkaak door het leven moest) en vertelt over zijn loopbaan. Erg mooi.
9. Her
Een verhaal over iemand die feitelijk een relatie begint met zijn persoonlijke digitale assistent, zijn Siri, die geïntegreerd is in zijn telefoon en computer en beschikt over kunstmatige intelligentie. Dat klinkt als een gimmick, maar wat zich afspeelt is een intrigerend verhaal over de aard van liefde, in een setting die bijzonder is vormgegeven en een wereld die je doet wensen dat onze technologie al zo ver was.
8. Captain America: The Winter Soldier
Een degelijke Marvel-actiefilm. Er is niks wat in deze film sterk boven andere films uitsteekt, maar het geheel is zo lekker in orde in deze film: een verhaal dat zich stevig nestelt in de MCU, die daar enorme veranderingen in aanbrengt (het einde van S.H.I.E.L.D.) en dat doet in een mix van actie, broederschap, spionage en corruptie. Dit is niet een actiefilm om de actie, maar eentje die echt een verhaal vertelt, en durft de status quo van een grotere continuïteit te veranderen. Een sterk hoofdstuk in het doorlopende Marvel-verhaal.
7. Boyhood
Een geweldige prestatie, om een film te maken in een periode van twaalf jaar, zodat niet alleen de personages opgroeien, maar de acteurs zelf ook. Dat is toewijding. En het resultaat mag er zijn: hoewel de film "slechts" een aantal levens volgt en verder weinig echt toevoegt, is het bijzonder boeiend om te volgen en zo een blik op iemands fictieve leven te krijgen. Het is opgroeien in sneltreinvaart; de film schijnt drie uur te duren, maar voor mij was-ie zo voorbij.
6. The Babadook
Eng op meerdere niveaus, deze Australische horrorfilm die door de Nederlandse distributeur uit de bioscoop is gehouden (om reden gevraagd, maar niet gekregen). Een figuur uit een plaatjesboek komt tot leven via de angsten van het zoontje van de hoofdfiguur, die hem alleen opvoedt (de vader overleed op weg naar zijn geboorte). De Babadook spookt rond het huis van moeder en kind, maar eigenlijk ook in de moeder zelf. En het kind brengt een hele andere laag in deze horror aan. Dit is geen boe-schrikken horror, dit is kijken en de spanning voelen, kijken en het verschrikkelijk vinden, horror. De spanning zit niet alleen in het mythische titelfiguur, maar ook in de angst die de alleenstaande moeder in zichzelf opbouwt. Wordt ze te gevaarlijk voor haar zoon? Wordt haar zoon te doordringend om geestelijk sterk te blijven?
5. Under the Skin
Een bijzondere oefening, deze film. Een boekverfilming, maar dat is helemaal niet relevant, ook al heb je het boek gelezen. Scarlett Johansson speelt een vrouw die... ja, wat doet ze eigenlijk? Ze rijdt door Engeland en pikt mensen op, die ze vervolgens verleidt en laat verdwijnen. Het verhaal heeft echt niets om het lijf, maar de film houdt je, bij gebrek aan voorkennis, constant aan het raden en zet je daarna aan het denken. Want het is net niet te vaag, je kunt net een beetje zelf een idee vormen over wat je hebt gezien en dat met argumenten ondersteunen. En dat maakt het een mooi kunstwerkje.
4. Guardians of the Galaxy
Marvels grootste gok sinds Iron Man pakte prima uit, afgelopen zomer. Guardians of the Galaxy kreeg een regisseur en cast die precies wisten hoe de juiste toon geraakt moest worden. Een leuk ruimte-avontuur, met een flinke dosis humor en geweldige muziek. Het is bijna een formule, maar het werkt wel. De eerste Marvel Studios-film die eigenlijk geen superheldenfilm is, is meteen één van hun beste.
3. The Lego Movie
Dit is gewoon zoveel lol. Een film over en van Lego, die de juiste grappen weet te maken en uiteindelijk bij een bloedserieuze boodschap weet aan te komen (zonder de lichte toon te verliezen). Een boodschap die toevallig de filosofie van het Lego-merk ondersteunt, maar die op zichzelf ook hout snijdt. De Lego Movie is een gestoord avontuur, volledig weergegeven in Lego-steentjes (al dan niet digitaal) met een prima stemmencast. Jong en oud vermaken zich bij deze stiekem briljante film.
2. Birdman
Deze film zuigt je in z'n wereld en laat je niet los tot het verhaal voorbij is. Dat komt natuurlijk door het veelbesproken "lange shot", de camera- en montagetechniek die het doet lijken alsof de hele bulk van de film in één ruk is opgenomen. Het brengt je dicht bij de hoofdfiguur, Michael Keaton in een hele sterke rol, en voelt daardoor heel intiem aan. Maar dat is slechts de vorm: ook het verhaal over Keatons personage, een filmacteur die een toneelstuk produceert, is bijzonder en blijft boeien.
1. Interstellar
Dit is pure magie. De tweede keer dat ik deze film zag, was in een IMAX-screening, en ik verliet volledig betoverd de zaal. Dat is voor een groot deel de verdienste van componist Hans Zimmer, maar Jonathan Nolans verhaal over worm- en zwarte gaten, de vierde (of vijfde) dimensie, verbondenheid, doorzettingsvermogen en overleven raakt uit zichzelf ook wel de juiste noten. Een geweldig stukje cinema.
Hoezeer ik ook enthousiast ben over de ontwikkeling van nieuwe films over figuren uit de comics die ik lees, ik maak me ook zorgen over de richting die Warner Bros. inslaat met betrekking tot hun DC Cinematic Universe. Ze willen natuurlijk doen wat Marvel doet, zodat ze nog jaren meekunnen met een succesvolle reeks comicverfilmingen. Immers, als ze dat goed aanpakken kunnen ze DC Comics gebruiken als de kip met de gouden eieren.
Maar daarvoor moeten de eerste films wel succesvol zijn. En goed. Erg goed. Het begon met Man of Steel, een film die inhoudelijk een goede Superman wist neer te zetten: trouw aan de comics, aan het idee dat fans bij het personage hebben. Maar de film maakte ook fouten: te lang doorgaan met de actie, veel meer focus op spektakel en vernietiging dan op verhaal en inhoud. Althans, aan het einde. Het is alsof de film goed begon toen Christopher Nolan en David S. Goyer eraan begonnen, maar een slinger maakte toen Zack Snyder aan boord kwam en een ruk aan het stuur gaf. Snyder is inhoudelijk minder sterk; kijk maar naar wat hij met Sucker Punch deed. Hij vindt actie tof. Hij heeft ook al aangegeven dat 'Batman en Superman lekker kunnen gaan knallen' in de nieuwe film, wat op verschillende manieren op te vatten is, maar toch voornamelijk in de zin van "we gaan eens lekker veel actie opnemen".
Dat roept dus al twijfel op. Er werd vervolgens bekend gemaakt dat Wonder Woman en Cyborg, twee helden die in live action nauwelijks bekend zijn, maar in de comics een prominente rol spelen, ook in de eerstvolgende film te zien zijn. Toegegeven: er is niet gezegd of ze een grote rol hebben en we weten dat er direct een Justice League-film op volgt, dus hoewel het aantal helden gestaag toeneemt, kunnen ze ook een introducerende of cameo-rol hebben en pas echt aan de slag gaan in het vervolg, wat in de Batman/Superman-film de ruimte open laat voor Bruce en Clark om kennis met elkaar te maken en een inhoudelijk interessant verhaal te beleven.
Maar toen kwam de titel. Batman v Superman: Dawn of Justice. Die titel geeft veel weg over de intenties van Warner Bros. en/of Snyder en zijn team. Om te beginnen is het Batman versus Superman. Dat gokten we al een maand of tien, maar de titel focust dus in eerste instantie op een krachtmeting tussen de twee. Of dat betekent dat ze het echt fysiek tegen elkaar opnemen, of dat er een andere vorm van strijd is, dat moeten we nog zien. Maar de titel geeft specifiek deze focus. Het is niet "Batman & Superman", het is "Batman v Superman". Het is niet "When Clark met Bruce", hoewel dat natuurlijk vast wel is hoe het begint. Mijn verwachting is een verhaal waarin Batman en Superman eerst niet zo vriendelijk tegenover elkaar staan, maar na verloop van tijd wel. Beetje cliché wellicht, maar dat kan goed gemaakt worden door hoe het verhaal geschreven is. Daar maak ik me (nog) geen zorgen over. Maar die titel...
Het tweede alarm, met betrekking tot de titel, gaat af bij de ondertitel. Niet bij de ondertitel zelf, maar het feit dat de gehele titel een titel-dubbelepunt-ondertitel constructie heeft. Kijk even terug naar de vorige films: na Batman Begins en Superman Returns hebben we stijlvolle titels gekregen als The Dark Knight en Man of Steel. Titels die onherroepelijk op de hoofdfiguur én de inhoud van de film slaan. Titels die niet geprefixed worden met de naam van de held. Prachtig. Ook marketingtechnisch tricky natuurlijk: als er niet heel groot 'Superman' op de poster staat trek je misschien minder bezoekers. En dat is natuurlijk precies waarom de nieuwe film niet gewoon Dawn of Justice heet, wat mij een perfecte titel zou lijken: de titel moet vermelden dat deze helden er beiden in te zien zijn. Gewoon voor de marketing. Zonde. Dawn of Justice is er een in het rijtje Dark Knight/Man of Steel: origineel, nieuwsgierigmakend en dekt naar verwachting de lading voor zowel de hoofdfiguren als het verhaal.
Maar het is dus een lange, bomvolle titel: Batman neemt het op tegen Superman en we zullen het begin van een Justice League wellicht zien. Dat is wat de titel zegt. Ontzettend gaaf voor iemand die graag deze helden in één film ziet, maar ietwat zorgwekkend voor iemand die hoopt op een inhoudelijk interessante film. Ik val onder beide categorieën, dus ik zal me hoe dan ook vermaken, maar ik maak me wel zorgen. De komende twee jaar zullen we stukje bij beetje ontdekken of die zorgen terecht zijn.
Ben Stillers nieuwe film is opvallend luchtig en levendig. En grappig. En eigenlijk best mooi.
Wanneer de meer indrukwekkende delen van onze planeet in beeld komen, dringt de vraag waarom deze film niet in IMAX te zien is zich aan: prachtige vergezichten van mooie gebieden die niet zouden misstaan in een natuurdocumentaire geven The Secret Life of Walter Mitty een extra laag, die benadrukt hoeveel meerwaarde Mitty's leven krijgt op het moment dat hij zijn dagdromen vervangt door echte ervaringen.
Kick-Ass was een verrassend leuke comicverfilming over 'echte' mensen die de superheld gingen uithangen. Actie, humor en grof taalgebruik waren een belangrijk onderdeel van de film, en gelukkig ook van het vervolg.
Een sterke, originele actiefilm met humor op de juiste plaatsen en karakterontwikkeling die prima in orde is. De film is gevuld met kleurrijke figuren, grove dialogen, pijnlijke actie en helden die zowel stoer als suf zijn. Kick-Ass 2 doet wat het moet doen: qua toon en verhaal aansluiten op Kick-Ass zonder aan te voelen als meer van hetzelfde.
Elysium is de nieuwste film van Neill 'District 9' Blomkamp. Hij heeft wederom een verhaal over ongelijkheden tussen volkeren en de film ademt eenzelfde sfeer uit als ook te vinden is in zijn voorganger. Er mist echter iets: de film wordt veel meer een op één persoon gerichte actie en veel minder een interessante film over een mensheid die deels op een ruimtestation is gaan wonen.
Elysium probeert iets te doen met de ongelijkheid tussen de werelden, een politiek klimaat weer te geven en indruk te maken met futuristische techniek. Er komt echter weinig van over: van het ruimtestation is eigenlijk bitter weinig te zien, een intern politiek spelletje wordt nauwelijks uitgediept en de rest wordt gevuld met een vechtpartij die zich langzaam van de aarde naar Elysium verplaatst.
Score: 6.5, omdat de film tegenvalt, maar daardoor niet meteen heel slecht te noemen is. De FOK!review staat hier.
Ik ging Pain & Gain zien voor FOK!, om een review te schrijven, wetende dat het een film was die ik niet zomaar zelf zou gaan zien. Het is immers Michael Bay en die gast heeft me vaak genoeg geïrriteerd in de bioscoop. Maar het is eigenlijk een prima film!
Door de luchtige aanpak van het verhaal en de komische vertolking van de personages door met name Wayne en Walhberg is Pain & Gain een film waarvan het doorgaans negatieve Michael Bay-stempel voor de verandering eens genegeerd mag worden: deze film is er wel degelijk eentje om aan te zien en zelfs amusant te noemen.
Sandra Bullock en Melissa McCarthy spelen de hoofdrollen in de actiecomedy The Heat, over een FBI-agent en een politieagent die met elkaar moeten samenwerken. Ik deed een review voor FOK!:
The Heat is typisch zo'n simpele film: een grappige actiecomedy met twee prima hoofdrollen. Daar valt weinig meer over te zeggen. Er valt voldoende te lachen, het verhaal verloopt volgens betreden paden maar is origineel genoeg en dat vormt samen een prima, degelijke film voor een avondje vermaak.
In september 2011 rende een groep enthousiaste renners een alternatieve Dam-tot-Damloop. Niet in Noord-, maar in Zuid-Holland, en wel van Schiedam naar Rotterdam. Nu heeft Schiedam wel een Dam, maar Rotterdam niet: 'onze Dam' is de Hoogstraat, op het punt waar deze met de Binnenrotte kruist.
Ik was tijdens de hardlooptocht, die ongeveer tien kilometer besloeg, aanwezig om de boel te filmen en maakte meteen dezelfde dag een teaser van 30 seconden, volledig voornemens om een week later de afgemonteerde en op muziek gezette video te kunnen tonen. Dat kwam er niet echt van, enerzijds vanwege tijdgebrek en anderzijds omdat ik nou eenmaal een video-newbie ben en gewoon niet de juiste kwaliteit geëxporteerd kreeg toen de montage eenmaal af was.
Om die laatste reden heeft de video, gemonteerd en voorzien van muziek, een tijdje stof liggen happen. Tot onlangs, toen ik dacht "ach, het kan zo ook wel". En dus staat-ie nu online. De Heldenrun 2011. Enjoy.
Zoals ik al eerder zei heb ik al een tijdje zitten uitkijken naar de release van Man of Steel. Het is de film waarvan ik hoopte dat ik eindelijk een live-action Superman zou zien die voldoet aan mijn beeld van de held. Het beeld dat ik heb gekregen door comics te lezen en een jonge Clark Kent te zien opgroeien in de tv-serie Smallville. De film is jaren geleden al aangekondigd, eerst voor december 2012 en later voor deze zomer, en nu is-ie dan eindelijk in de bioscopen te zien. En ik vind 'm goed. Niet Dark Knight-goed, maar zeker voldoende aan mijn verwachtingen. De film schreeuwt om meer, en als comic geek hoop ik dat deze film de opmaat is naar een DC Cinematic Universe, iets waar Marvel al een aantal jaren erg succesvol mee is.
Natuurlijk was ik bij de screening van Man of Steel aanwezig, dus hier de kern van mijn review:
Man of Steel slaagt erin het verhaal van Clark Kent geloofwaardig te maken, door het te gronden in realiteit en de menselijkheid achter de held te blijven tonen. Tegelijk is het een vertelling over een buitenaardse samenleving die een strohalm zoekt om te overleven. De wereld die de film toont is prachtig en vraagt om meer verhalen over de geschiedenis van Krypton.
De hele review is, zoals gebruikelijk, te vinden op FOK!. Ik ga uitgebreider in op de film, maar het komt uiteindelijk neer op een film die voldoet aan 'mijn' beeld van Superman en voldoende stoere actie biedt om indrukwekkend en IMAX-waardig te zijn.
Op het International Film Festival Rotterdam heb ik dit jaar maar één film gezien. Het festival ging dus weer grotendeels aan me voorbij, tot het laatste moment, waarop ik dacht "nou, dan ga ik maar naar die ene film". Die ene film was Spring Breakers, over jongeren die naar Spring Break gaan, "of zoiets". Mocht het tegenvallen, dan was het altijd nog een film met zon, zee strand en dames in bikini. Kan niet missen.
Het bleek een prima film te zijn: een beetje alternatief in de vertelstijl, wat anders gefilmd dan je gewend bent van Amerikaanse films maar juist daarom interessant. Ja, inderdaad, leuk die bikini's, maar de film zelf was eigenlijk ook gewoon de moeite waard.
Vanaf deze week draait-ie in de reguliere roulatie in de bioscopen. In Rotterdam draait-ie in zowel grote als kleine bioscopen, dus dat zal in het hele land wel zo zijn. Twijfel je nog? Check dan mijn FOK!review.
Sightseers: "Tina en Chris, een stel van in de dertig, gaan samen op vakantie. Ze kennen elkaar een paar maanden en trekken er een weekje op uit met een caravan om een aantal plaatsen te gaan bekijken. Leuke plaatsen, zoals een trammuseum, of een potloodmuseum, of een ruïne van een klooster. Good clean fun voor het gehele gezin. Gezellig, met de caravan."
Geen topfilm, maar wel geinig. Te zien in je lokale filmhuis.
Wat gaan wij in 2013 zien?: "Er zijn twee superhelden die bovenaan m'n lijstje van favorieten staan: Batman en Superman. Batman omdat hij een figuur is waarover je hele diverse en hele goede verhalen kunt vertellen. Bewijs daarvan is te vinden in een aantal geweldige comics en qua films hoef ik je niets te vertellen. De andere, Superman, is een favoriet omdat hij naar mijn idee de grootste held is. Als figuur, als personage. Hij is iemand met superkrachten, wat natuurlijk al best tof is, maar ook gauw erg vervelend kan worden.
Nee, de kracht van Superman is, hoewel het anders lijkt, alles behalve fysiek."
Op FOK!film hebben een aantal collega's en ondergetekende beschreven wat wij dit jaar niet willen missen in de bioscoop. Het zal weinig mensen verbazen dat ik in het jaar waarin een nieuwe Superman-film uitkomt, geschreven door David Goyer en Christopher Nolan en geregisseerd door Zack Snyder, ik voornamelijk daar naar uitkijk. Je bent immers een comic geek of je bent het niet.
In november werd bekend dat er deze week een eerste volledige trailer voor Man of Steel zou verschijnen en warempel, daar istie!
De trailer toont een aantal mooie zaken, zoals fragmenten uit Kal-Els jeugd, scènes met Pa Kent en de algemene toon lijkt aan te sluiten bij wat ik ervan hoopte toen ik voor het eerst hoorde dat Team Dark Knight (Nolan/Goyer) bij de film betrokken was: een beetje ruw, realistisch, niet zo fanboy-verheerlijkend als Bryan Singers Superman Returns uit 2006. Maar tegelijk ook weer een mooi cool Superman-moment met zijn opstijg- en vliegscène. Zack Snyder staat aan het roer van de film, wat een garantie lijkt voor mooie beelden (en wat overmatige slow motion, maar daar kijken we wel doorheen).
De film komt uit in de zomer. Tot die tijd zal er genoeg aan promotie worden gedaan, maar deze is alvast in de pocket. Zin an!
The verdict: "Het ontbreekt Renner aan de uitstraling die Damon heeft, maar hij is geen slechte keus als opvolger. Hoewel er momenten zijn waarop het je eigenlijk niet zo uitmaakt wat er met hem gebeurt, is het geheel toch een vermakelijk verhaal met goede actie en slimme gevechten."
Ga 'm gerust zien, maar hij is iets minder goed dan de voorgangers.
Deze film had vier jaar terug een opvallende promotie hier in Rotterdam. Bovenstaande foto is uit december 2008, dus ik neem aan dat dit ter promotie van de DVD-release was. Ik vraag me af of The Dark Knight Rises ook opvallende promotie krijgt in Nederland.
Alweer Een Reboot. Dat was de grote klacht op diverse online media in de aanloop naar de nieuwe Spider-Man film: we hebben net een hele Spider-Man trilogie achter de rug (de laatste film stamt uit 2007) en nu komen ze niet met een deel vier, maar met een deel één. Moet-dat-nou?
Het grote risico van The Amazing Spider-Man, een reboot door Marc Webb met Andrew Garfield (The Social Network) als Peter Parker, is dat het een grote herhalingsoefening wordt van wat we net tien jaar geleden Tobey Maguire onder Sam Raimi's regie hebben zien doen. En ja; het is een origin movie. We zien de tiener, de spin en de eerste verschijningen van Spider-Man. We zien echter ook een iets andere achtergrond. De film begint met een kleine Peter, die nog bij zijn ouders leeft. We zien hoe hij terecht komt bij zijn oom en tante en leren wat voor persoon hij is als tiener, voordat hij door De Spin gebeten wordt.
In een origin movie zijn bepaalde elementen verplicht: introductie van de held in zijn privesituatie, een kennismaking met zijn wereld en set-up voor de eerste slechterik waartegen de nieuwe held het op dient te nemen. The Amazing Spider-Man slaagt erin een verfrissende blik te werpen op wat we al kennen: Garfield doet geen Maguire-imitatie, maar zet een hele andere Peter Parker neer: nog steeds niet de populairste van de school, nog steeds een geek, maar wel eentje die beter in deze tijd past, iemand die vanuit zichzelf al iets hipper is dan de Parker uit de vorige trilogie. Iemand die niet radicaal verandert door zijn nieuwe krachten, maar bij wie het personage achter het masker beter lijkt te passen dan bij Maguire.
Ook de stap van tiener naar superheld wordt anders genomen. De spinnenbeet is anders, past beter in het grotere verhaal, geeft een betere verklaring waarom Parker spinnenkrachten krijgt. De oorsprong van de villain The Lizard is vergelijkbaar met de Green Goblin uit de vorige serie, maar voelt minder geforceerd aan. De connectie tussen de oorsprong van Spider-Man en The Lizard is een betere match dan bij de Goblin; het maakt het verhaal sterker en boeiender.
In The Amazing Spider-Man zien we geen Daily Bugle, geen Harry Osborn. In plaats van Mary Jane Watson zien we Gwen Stacy, neergezet door Emma Stone. Martin Sheen is als Ben Parker leuker dan Cliff Robertson en Denis Leary is een betere Captain Stacy dan James Cromwell.
Er is veel in The Amazing Spider-Man dat vernieuwend of beter neergezet is dan in de vorige serie. Er is veel dat simpelweg anders is, en daarom in eerste instantie verfrissend. Hoe deze 'eerste film' zich verhoudt tot de eerste film uit Raimi's trilogie zal de tijd leren, maar voor nu heeft Marc Webb bewezen dat het geen slecht besluit is geweest de serie een reboot te geven. Met meer energie dan de vorige films, een sterker verhaal en een sterkere cast ziet de toekomst voor Spider-Man er zonnig uit.
Op welke manier kan een bioscoop zich nog positief onderscheiden van het downloaden van een film om deze thuis te kijken? De filmbeleving verbeteren! Pathé is daar op zich wel goed mee bezig; ze bieden abonnementen, zitplaatskeuze, hebben een SMS-nummer waarmee je overlast kunt melden en vanaf nu kun je ook niet meer ergens in de eerste act de zaal binnen komen stommelen:
Wil jij ook optimaal van de film kunnen genieten? Stoor jij je ook zo aan bezoekers die de zaal inlopen als de film al begonnen is?
We willen je hierbij informeren dat Pathé een nieuw beleid heeft met betrekking tot de inlooptijden van de film. Om ervoor te zorgen dat wij alle bezoekers een optimale filmbeleving kunnen garanderen, hebben wij besloten dat het voortaan niet meer toegestaan is om de zaal te betreden nadat de hoofdfilm is gestart. Het is erg storend voor andere bezoekers die op dat moment al in de zaal zitten, wanneer er laatkomers binnenlopen. Om deze reden zijn wij tot de beslissing gekomen dat het alleen mogelijk is om de zaal te betreden tijdens het voorprogramma. Als de hoofdfilm start, gaan de deuren dicht en is de ticketverkoop gestopt.
Dit is een quote uit een mailing die vanmiddag is verstuurd naar Pathé klanten met een Unlimited abonnement. Goede zaak, als je het mij vraagt. Ik zou 'm echter nog iets strenger willen zien: zodra de trailers zijn begonnen, de deur dicht. Want die horen ook bij de voorstelling. Vind ik.
In The Smurfs belanden zes Smurfen, op de hielen gezeten door boze tovenaar Gargamel, in New York. Ze maken kennis met de mensenwereld en de mensen met hen, als ze proberen te ontsnappen aan Gargamels grijpgrage handen en een weg terug naar het Smurfendorp te vinden.
J.J. Abrams staat erom bekend dat hij een mysterieuze opbouw gebruikt om een verhaal een richting te geven, en dit vervolgens invult met karakters en achtergronden die je bijna doen achtervragen waarom die mysterieuze achtergrond eigenlijk nodig is. We hebben dit gezien in Lost, Cloverfield en zien het ook terug in Super 8.
Een film over een mysterieuze lading in een gecrashte trein, waargenomen door een groep kids die met een Super 8-camera een eigen film aan het maken was, laat het Abrams' liefde voor film zien op meerdere lagen. De film gaat over film, maar toont daarnaast spectaculaire actie, avontuur, romantiek, drama en komedie. De elementen hangen sterk aan elkaar en wanneer het mysterie langzaam verdwijnt blijft er nog genoeg over om van te genieten.
Wanneer makelaar Tom Popper een zestal pinguïns cadeau krijgt is hij niet enthousiast. Het zijn rotbeesten, die luid, vies en vervelend zijn en zijn zo geordende leven flink overhoop schoppen. Wanneer de vogels hem een betere band met zijn kinderen geven, begint hij ze echter te waarderen en krijgt hij een andere blik op het leven.
In Green Lantern krijgt testpiloot Hal Jordan (Ryan Reynolds) van een stervende alien een magische ring die hem in staat stelt alles te doen wat zijn verbeelding hem toelaat. Vanaf dat moment is hij onderdeel van het Green Lantern Corps, een intergalactisch politieteam, en moet hij de orde bewaren in zijn eigen ruimtesector. Maar is hij daar wel toe in staat? En kan hij het opnemen tegen Parallax, de belichaming van angst?
Voordat Tony Stark een vliegpak ontwikkelde en Iron Man werd, voordat Bruce Banner door een mislukt experiment de Hulk werd en voordat Noorse God Thor door zijn vader naar Aarde werd verbannen was de voorloper van overheidsorganisatie S.H.I.E.L.D. bezig de Tweede Wereldoorlog te winnen met een Supersoldaat: Captain America. In Captain America: The First Avenger wordt kneusje Steve Rogers een grote, sterke soldaat die meer in zijn mars heeft dan alleen brute kracht.
Eén van de films waar ik dit jaar naar uitkijk is ook meteen één van de films waarvan ik niet teveel wil verwachten, omdat het anders zo'n domper is als de verwachtingen niet waargemaakt worden. Ik lees graag Green Lantern, maar de verhalen zitten vol aliens, rare werelden en mensen in vreemde pakjes. Dat kan in een film enorm slecht uitpakken. Deze beelden, die dit weekend op een comic conventie werden vertoond, stellen wel een beetje gerust.