Ik herinner me dat ik voorafgaand aan Comic-Con op zoek was naar welke feestjes er in de avonduren allemaal plaatsvinden, zodat ik na de reguliere zaken nog iets leuks te doen heb. Wat ik toen al bedacht, maar negeerde, is het feit dat als je de hele dag al op je voeten staat, je misschien wel geen zin hebt in een feestje.

Dat klopt. Maar goed, er is dan ook heel wat te doen op een dag. Je kunt van panel naar panel, er zijn bezigheden op de beursvloer en er zijn persmogelijkheden. Mijn dag begon in het Hilton, in een kamer waar de cast en producers van de Cinemax-serie Banshee (in Nederland op HBO te zien) de pers te woord stonden. Heb gezellig gepraat met hoofdrolspeler Anthony Starr en anderen, en toen het uur om was en ik iedereen langs was geweest dacht ik: het is tijd voor S.H.I.E.L.D.

S.H.I.E.L.D. is natuurlijk Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D., de nieuwe tv-serie van Joss Whedon, die in canon is met de Avengers-filmserie en in september begint op ABC. Ik kijk erg uit naar de serie en was erg enthousiast over het panel, omdat je daarvan natuurlijk een leuke vooruitblik op de serie kunt verwachten en veel van de castleden werden verwacht om naast Jeph Loeb (tv-baas binnen Marvel, in het verleden betrokken geweest bij Heroes) en Joss Whedon plaats te nemen. Natuurlijk vond iedereen dat interessant: ik ging twee uur voor het panel in de rij staan voor Ballroom 20, waar het panel plaatsvond, en strandde voor de deur van de zaal. Panel gemist, tijd verspild. Ik ben zelfs nog even blijven zitten, omdat er misschien tijdens het panel nog plek vrijkwam (meh, alsof er iemand weg zou lopen uit het S.H.I.E.L.D.-panel!), maar dat was niet het geval.

Na een hapje te hebben gegeten nam ik vervolgens plaats in de volgende rij. Ik wilde graag het panel zien voor Orphan Black, een serie waar ik al eerder over schreef. Dit panel was geboekt in een opvallend kleine ruimte voor zo'n populaire serie, dus ik nam aan dat lang van tevoren in de rij staan wel nodig was. En inderdaad, de rij voor de zaal was langer dan de organisatie had berekend, en de rij moest op een gegeven moment (gelukkig ver achter mij) worden afgebroken. Maar ik kwam de zaal in, een panel te vroeg zelfs en daardoor woonde ik ook het panel van Max Brooks bij, schrijver van World War Z en andere zombieverhalen.

Brooks is een behoorlijk grappige gast; hij heeft het hele panel in z'n eentje met het publiek gepraat, verhalen verteld, zijn mening gegeven over de verfilming van zijn boek (hij vond het niet slecht, terwijl hij het graag slecht had willen vinden) en vragen beantwoord van aanwezigen. Hij is erg entertainend en ik zou op zich wel een boek van hem willen gaan lezen.

Na Brooks was het Orphan Black-panel. Iets waar Brooks zich van bewust was en hij peilde ook de aanwezigen: "Wie is er hier voor Orphan Black? - Wie is er hier voor mij?" De minderheid was er voor hem. Het maakte niet uit: zijn panel was er niet minder om.

Het panel voor Orphan Black had hoofdrolspelers Tatiana Maslany, Jordan Gavaris en Dylan Bruce, samen met de bedenkers van de serie, Graeme Manson en John Fawcett. Het was duidelijk een fan-feestje, met veel gejuich op verschillende momenten, bijvoorbeeld, en kenmerkend, wanneer Maslany's naam in beeld verscheen tijdens een compilatiefilm van het eerste seizoen. Ja, het was zo'n soort panel. De #CloneClub was aanwezig, en daar hoor ik wel een klein beetje bij, aangezien ik de serie hoog heb zitten.

Het panel was leuk; veel grappige momenten, interessante vragen/antwoorden over de personages, het proces van het opnemen van verschillende rollen gespeeld door dezelfde actrice, en dergelijke. Het was ook een panel dat duidelijk maakte dat de show in korte tijd enorm populair is geworden; toen het panel geboekt werd was de indruk er dat de gekozen zaal, waar driehonderd man in kan, wel genoeg was, maar ze hadden makkelijk het driedubbele kunnen vullen. Of meer. Het feit dat dat toen niet duidelijk was en nu wel zegt iets over de explosie aan aandacht die aan de serie is gegeven, online en… nee, eigenlijk alleen online.

Orphan Black was mijn laatste plan van de dag, maar in dezelfde zaal vond direct erna een panel plaats van Husbands, een webserie waar ik van gehoord had, maar die ik nog niet heb gezien, waar ik ter plekke toch even nieuwsgierig naar werd. Ben dus even blijven zitten voor onder andere Jane Espenson (mede-schrijfster van de serie, maar daarnaast betrokken geweest bij een ton aan andere series die ik allemaal tof vind - plus ik heb een tijdje haar blog gevolgd en ben dus redelijk bekend met haar werk) en Amy Acker (bekend uit Dollhouse, The Cabin in the Woods, Angel en Person of Interest). Een erg leuk panel, ook voor iemand die de serie niet kent. Er bleek nog een actrice aanwezig te zijn die ik al eens had gezien (Allesandra Torresani, uit Battlestar Galactica-prequel Caprica) en ergens halverwege kwam Jon Cryer (Two and a Half Men) binnenvallen om koffie te brengen. En hij bleef natuurlijk even zitten. Al met al een grappige bende dus. Ook leuk dat de aanwezigen na afloop van het panel buiten in de gang nog de tijd namen voor fans.

En toen was de dag weer om. Als je er zo op terugkijkt is een dag Comic-Con helemaal niet zo hectisch als je van tevoren wellicht denkt: panel hier, panel daar, dit doen, dat doen, daarheen rennen, terug daar naartoe, ga zo maar door. Niets van dat alles: een programmadag is bomvol. Zo vol, dat je niet eens de illusie hebt dat je alles kunt zien en doen wat je wil zien en doen. Maar uiteindelijk maak je gedurende een dag keuzes: drie uur in die rij staan. Drie uur in die zaal zitten. Oh, de dag is alweer om.

Wat ik me wel realiseerde vandaag is dat de kreet "even the lines have lines" geen grap is: het is echt waar. Soms is een rij langer dan er ruimte is. Mensen worden dan weggestuurd, "keep moving people!" en moeten later terugkomen. Je moet dus zelfs wachten om te mogen wachten. En die wetenschap gaat mij waarschijnlijk doen besluiten om zondag niet naar het Doctor Who-panel te gaan. Want hoe leuk ik de show ook vind en hoe graag ik bij dat panel zou willen zijn; ik verwacht dat de echte fans er al op zaterdagavond voor in de rij gaan staan, en ik ben niet gek; ik ben er pas zondag. Maar dan ben ik dus te laat. Denk ik.

Nee, misschien moet ik mijn energie sparen en gewoon eens naar een feestje gaan. Want San Diego, in het Gaslamp Quarter, is een verdomd leuke plek om de tijd door te brengen.