Zondag was rustdag op Comic-Con International. Nouja, min of meer dan. Mijn favoriete tv-show, Doctor Who, had op zondag het 50th Anniversary panel, maar de show heeft in de VS inmiddels zo'n enorme populariteit dat de mensen er al voor in de rij stonden (zaten, lagen) toen ik op zaterdagavond nog relaxed op een honkbalveld een film lag te kijken.

Ik had dus besloten om me maar lekker niet druk te maken om dat panel en een beetje over de conventie rond te lopen. Ik wilde nog wat foto's schieten en wat geeky t-shirts scoren. Da's voor allebei wel gelukt: ik heb een nieuw Batman-shirt gescoord, met het batsymbool dat momenteel het actuele symbool in de comics is (zwart op grijs, zonder ovaal er omheen), een TARDIS shirt van Doctor Who en, geïnspireerd door de Serenity screening van de dag ervoor, een Serenity/Firefly t-shirt. Geek shopping mission accomplished.

Ik had nog tonnen meer kunnen scoren, maar daar had ik financieel en qua kofferruimte niet zo'n zin in. Ben dus op een gegeven moment het convention center uitgelopen, het ernaast gelegen Marriot Marquis ingelopen en ben in de lobby languit in een luie stoel gaan zitten om daar een uurtje (of twee) van de wifi te snoepen en de voeten (en de rug, zei de oude man) te laten rusten.

Daarna weer terug het convention center in voor mijn laatste activiteit: een screening van mijn favoriete aflevering van een tv-show ever. En dat is toevallig alweer iets van Joss Whedon, namelijk Once More, With Feeling, de musicalaflevering van Buffy the Vampire Slayer. Er was een mannetje of duizend aanwezig voor de screening, die werd geïntroduceerd door castlid Nicholas Brendon, die enthousiast werd ontvangen door de fans en ook nog een klein (moeilijk) stukje uit de aflevering zong.

Heb van de screening genoten; zoals ik al zei is het mijn favoriet, niet alleen van Buffy-afleveringen, maar überhaupt en dat komt door de briljante manier waarop dit niet alleen een aflevering is met leuke, mooie en inhoudelijke liedjes, maar waarin, binnen die liedjes, voor alle personages verhaallijnen op een kritiek punt belanden. Alle thema's van het seizoen (zes, dat liep in 2001-2002) komen erin samen op een treffende manier, en ook al heb ik de serie alweer een tijdje (jaar of, wat zal het zijn, twee of drie) niet gezien, kwamen kippenvel en die waterige oogdingen me vergezellen. De aflevering is kundig en briljant geschreven en raakt iedereen die graag naar de serie kijkt. Het doet je beseffen hoe briljant Joss Whedon (ja, die van The Avengers, jij newbie) wel niet is. En natuurlijk zong iedereen mee (moi incluis), wat het een leuk gezamenlijk ding maakt.

Once More, With Feeling was ook de afsluiter van Comic-Con; ik heb nog even over de beursvloer gelopen, op zoek naar dat ene dingetje dat ik mee kan nemen als souvenir, maar zonder succes. Comic-Con was ten einde.

Al met al heb ik veel minder kunnen doen dan ik verwacht had in die vier dagen. Ik heb veel leuke dingen gezien, mensen horen spreken en momenten beleefd, maar vooral het uren wachten voor uiteindelijk niets is een negatieve klap op je besteedde uren. Dat is dus iets om aan te werken voor volgend jaar. Van San Diego heb ik ook genoten. Ik heb gemerkt dat het Gaslamp Quarter, het historische hart van de stad, een leuke wijk is met restaurants en bars en, in ieder geval tijdens SDCC, veel gezelligheid. Een stad waar je ook zonder groot evenement niet slecht aan doet om eens langs te gaan.

Volgend jaar ben ik hier dus gewoon weer. Met een beter voorbereid plan en de wijsheid van de editie van dit jaar onder m'n riem, en vol nieuwe energie. Heb er nu al zin in!