Strubbelingen, met resultaat
Ik heb een verblijfsvergunning!
Dat is het. Meer niet! Nouja, om die te krijgen heb ik een lokale zorgverzekering afgesloten, missschien kun je die meetellen. En eigenlijk ben ik al ingeschreven, maar nog niet helemaal. Denk ik. Want het is een beetje een raar verhaal. Maar dat komt zo.
Want die verblijfsvergunning, daarvoor moesten we naar immigratie. Op 24 oktober, zo zei het handgeschreven briefje van de afsprakendame. Dat briefje checkten we in de week ervoor nog even op de kalender. Hee verdomd, da's een zaterdag. Wij namen niet aan dat ambtenaren op zaterdag werkten, dus hup, naar immigratie, naar de afsprakendame, vragen of het allemaal wel klopt. Dat deed het niet. Veel bladeren in de agenda (de afspraken worden gewoon in een schriftje genoteerd, who needs computers anyway?), navragen bij collega's en de conclusie trekken dat het fout is gegaan. Voordeel was wel dat ze ter plekke besloot dat we meteen een nummertje zouden krijgen en we dus vandaag nog aan de beurt waren.
We kregen de nummers 72 en 73, en de teller was bij 66. Probleem: mijn paspoort lag nog elders, want ik had er helemaal niet op gerekend dat we meteen aan de beurt waren. Om niet ons nummer te missen (en dus alsnog een nieuwe afspraak te moeten maken, en dus weer weken kwijt te zijn), moesten we dus even scheuren naar de locatie van mijn paspoort, een paar wijken verderop. Een half uur later hadden we dat gedaan, en de teller was bij.. 68! Sohee! We hadden even geen rekening gehouden met het tergend lage, deprimerende en belastingcenten-verspillende werktempo van de immigratiemensen. We konden dus alsnog ruim een uur wachten. Daarna was het overigens wel gebeurd: we kregen 't papiertje en liepen opgelucht het gebouw uit.
Op naar de volgende stap: inschrijven als inwoner van Curaçao.
Twee weken geleden zaten Willem en ik bij het stadhuis, lokaal Kranshi genoemd, om ons in te schrijven. We waren lekker vroeg aanwezig zodat er weinig wachtenden voor ons zouden zijn, dus we waren ook redelijk vlot aan de beurt. Nee, bij Kranshi niet de bende die je bij immigratie aantreft, waar je moet wachten om een afspraak te maken, waarna je op de dag van je afspraak moet wachten op je nummertje. Bij Kranshi krijg je een nummertje voor het meest geschikte loket (eigenlijk net als in Nederland) en dan wacht je. En dat ging best vlot; na een half uurtje waren we aan de beurt. Inschrijven!
Oh nee, toch niet. Want wat blijkt: ons adres is eh, ja, het bestaat niet, zegmaar. We wonen op Recompensa Park 17a, maar bij Kranshi was alleen 17 bekend. En 17b en c. Maar geen 17a. We kregen dus wel een inschrijving (zo besloot de dame na ons een half uur te hebben laten wachten), maar we moesten langs de Dienst Ruimtelijke Ontwikkeling en Volkshuisvesting (DROV) voor een 'adresverklaring'. Die, en ik citeer (min of meer), 'moesten we even gaan halen en dan meteen weer terugkomen'.
Dat was twee weken geleden. We hadden de adresverklaring dit weekend nog steeds niet. Iemand moet namelijk nagaan of het adres wel geldig is, of het bestaat, etcetera. En dat was nogal moeilijk. Ik heb een paar keer iemand van de DROV aan de lijn gehad over onze zaak, en het was vaak onduidelijk dat ons kavel vier woningen bevat (we wonen in een appartement). Totdat ik ineens gebeld werd: adresverklaring is klaar, kom morgenochtend maar ophalen. Jeej!
Niet dus. Bij aankomst bleek het andere DROV-personeel er toch niet helemaal zeker van. De notatie die Kranshi had gebruikt ("Recompensa 1-17a", waarbij die eerste 1 een beetje vreemd was) was onduidelijk en het moest nagevraagd worden. Ik moest weer weg en zou gebeld worden. Wat dus mooi niet gebeurde.
Nadat ik er vanmorgen nog eens over gebeld had en naar het DROV-kantoor ben gelopen en de hele situatie nog even heb doorgesproken, is het dan eindelijk gelukt. De adresverklaring is binnen! Grappig is wel dat het proces ook bekend staat als 'een huisnummer aanvragen', en dat bedoelen ze niet alleen administratief. Toen het rond was kreeg ik ook daadwerkelijk een bordje voor de 1 en voor de 17 mee, voor op de muur van het huis. De A moest ik zelf effe regelen.
We hebben nu nog 1 stap te gaan: de Sedula ophalen. Da's het identiteitsbewijs en feitelijk het enige bewijs dat je een 'local' bent bij diverse instanties. Dat gaan we morgen doen. Ik ben benieuwd hoe het verloopt.