Een worsteltocht door het Londonse OV
about:breuls • • reageer
In het OV kan het net zo zijn. De Londonse metro bijvoorbeeld. Het ritje van omgeving King's Cross naar London City Airport (LCY) gebeurt geheel met de metro. Moet een paar keer overstappen, maar verder is het erin en eruit. Niet veel anders dan mijn daily commute.
Tot vandaag. Ik moest om half negen vliegen en wist dat er een redelijk flexibele inchecktijd geldt op LCY, dus ik plande een aankomst op de luchthaven om ongeveer tien over acht. Dat is aankomen, inchecken, meteen doorlopen naar de frisk search - ik zet altijd de metaaldetectors af - en naar de gate. De reis duurt niet zo lang, maar ik was vroeg wakker en zat dus om 7 uur al op de Tube. Ik zou twee ritjes met de Underground doen (van King's Cross naar London Bridge en van London Bridge naar Canning Town), en eentje met de Docklands Light Railway (van Canning Town naar LCY). Da's allemaal gewoon metro, maar verschillende lijnen. Ik heb de omgekeerde route woensdag gedaan na aankomst op LCY. Easy as pie.
Maar tijdens de eerste overstap, op London Bridge, begon ik onraad te ruiken. Metro 2 ging namelijk niet tot aan Canning Town; hij stopte op een eerder station in verband met werkzaamheden, wat betekende dat ik anders moest reizen. Gelukkig kruisen alle lijnen elkaar constant, dus ik besloot met nog steeds dezelfde metro te gaan, maar een halte of wat eerder uit te stappen en op een andere DLR metro te springen. Dat was bij Canary Wharf. Daar nam ik een metro naar twee stations verder om vervolgens daar weer op een andere metro te springen, in theorie de metro die direct doorreed naar de luchthaven. Gut, ik kan zo OV-planner worden.
Het is even sjouwen met de tas en rommelen met overstappen, zo dacht ik, maar uiteindelijk kom ik er wel. Het was inmiddels echter kwart voor acht toen ik op Canary Wharf stond, en op het station daarna, waar ik op de laatste metro wilde springen, vermeldden de informatieborden niet mijn rit: die naar de luchthaven. Maar de eerstvolgende trein ging wel naar Canning Town en daarmee kwam ik weer op mijn oorspronkelijke route terecht.
Het was echter al acht uur geweest. Ik wilde tien minuten later toch wel zo'n beetje op de luchthaven zijn en dat ging niet meer echt lukken. Maar, it ain't over 'till it's over, dus ik ploegde steving door, terwijl mijn maag zich van de zenuwen - en gebrek aan ontbijt - begon op te knopen. Doemscenario's waarbij mijn portemonnee nog verder geleegd werd voor nieuwe vliegtickets en/of hotelovernachtingen begonnen zich gereed te maken voor de strijd.
Canning Town kwam in zicht, en een vriendelijke dame meldde over de intercom dat er geen metro naar LCY rijdt in verband met werkzaamheden. Iets wat ik had moeten kunnen ruiken aan het uitvallen van de eindhaltes van Metro 2. Maar, zo zei ze: de NS zet bussen in. Zegmaar. Dus ik, hup hup, naar beneden, station uit, bus in. Het was dertien over acht. "Hoe lang is de rit naar de luchthaven?" 'Mwah, vijf minuten', aldus de chauffeur. Woei. Dat klonk goed.
Ik was nu al zeker van een scenario waarbij baliemederwerkers contact moeten gaan leggen met de gate om mij nog aan boord te laten, maar met vijf minuten resterende reistijd zou ik alsnog meer dan tien minuten voor takeoff aankomen, dus het moest nog kunnen. Althans, als er geen 'mwah' voor het antwoord van de chauffeur had gestaan...
Om zeven a acht minuten voor half negen rende ik uiteindelijk de bus uit, de hal in en naar de balie. Da's het fijne van een kleine luchthaven; de hal is kleiner dan die van Utrecht Centraal. Ik hijgen, natuurlijk omdat ik met tassen had gerend maar ook voor een overtuigend 'mag ik nog mee' betoog. Baliedame bellen met collega's. 'Ja hoi, wat is het nummer voor gate nogwat?' Weer bellen. Nee, fout, weer iemand anders bellen. Ik had het idee dat hier een film aan de gang was waarbij de spanning zich opbouwde. Bij elk telefoontje werd ik een stuk nerveuzer, en ik begon al na te denken over latere vluchten. Suspense!
Eindelijk nieuws. Ik mocht niet meer mee, de boel is al dicht. Fuck. Spanning eraf, zorgenscenario erop. Maar ik kan wellicht op standby voor een vlucht naar Amsterdam, ruim een uur later. Okay, let's do that.
Ik kreeg dus een standby ticket, wat in principe inhoudt dat je gewoon je gebruikelijke ding doet voor die vlucht: tas droppen, wachten tot boarding time (ontbijt scoren bij Eat., in mijn geval) en dan naar de gate, alwaar je te horen krijgt of je mee mag. De daarop volgende vlucht naar Nederland was pas zondag, dus ik begon 'm alsnog goed te knijpen.
Uiteindelijk mocht ik mee: ik zat op de laatste stoel achterin het vliegtuig, hele ding vol, maar ik mocht mee. Mijn busritje naar huis vanaf Rotterdam Airport werd een treinreis vanaf Schiphol, en ik ben een paar uur later thuis gekomen, maar het was toch een verdomd rottig gevoel om niet te weten of je naar huis kan, of dat je opnieuw een hotel moet zoeken.
Mijn hele routine van 'even op de metro en dan klaar' is een beetje op de klippen gelopen. De les die ik er wel uit heb gehaald is: bouw vertraging in en check werkzaamhedeninformatie. Dat zijn dingen die ik altijd doe; ik bereid me 95% van de tijd tot op het bot voor op de complete reis, maar dit voelde teveel als 'normaal' en bij 'normaal' doe ik nooit aan planning. Fout dus. In plaats van drie metroritjes heb ik vier metro's en een bus genomen om net te laat aan te komen.
Overigens, kudo's voor VLM Airlines. Ik ben niet bij de balie al de deur gewezen en mij overboeken naar de latere vlucht naar Amsterdam was ook geen probleem, providing dat er plek was in het toestel. Allemaal heel vriendelijk gedaan, duidelijk uitgelegd en dat geeft wel een goed gevoel in zo'n situatie. Ik was al vaste klant, maar dat blijft dus nog wel even.
En de dagen in London? Top! De MySQL Conferentie was interessant, de MySQL Community Meetup achteraf was gezellig en de plaatsen waar ik daarna ben geweest maakten het een gevarieerde, vermoeiende en ook erg lange avond. In a good way, en dat geldt ook voor de FOK!meeting op vrijdagavond.